Ans Jondral schreef :



Ow, geloof maar dat paarden hun eigenaar vreselijk kunnen missen en dat sommigen enorme gewenningstijd nodig hebben. Niet álle, maar toch....

Amie heeft máánden lopen kwijnen om haar eigenaar, ze was humeurig, kon niet aarden, was zenuwachtig en eenkennig. Ze is altijd van één eigenaar geweest (nu nog trouwens, maar die zien we never nooit) en had grote moeite met het feit dat er hier meerdere mensen rondlopen en ze af en toe in de les moest uithelpen. Nu is ze 9 maanden hier en nu zien we het verschil met toen. Er lijkt een stukje overgave in haar te zijn gekomen, ze wordt opener naar ons toe.

Puck, we stonden net nog bij haar, gaat inmiddels fantastisch, zij is sterk geworden, gezond ook, en is heel erg aan ons gaan hechten. In het begin hield ze een muur voor, die is nu aan het wegbrokkelen.
Vanuit haar toch relatief 'veilige' stal in de wijdsheid van de weide, andere paarden weaarmee ze rekening moest houden, dat viel haar erg zwaar in het begin. Nu, ook 9 maanden later, is er rust aan het komen in dat lijf.

En een ander voorbeeld is Bombita. Die heeft er maar liefst 2 jaar voor nodig gehad om zich een beetje stevig in haar vel te gaan voelen. Die kroop als ze de kans kreeg weg in de inloopstal en wilde geen contact.
Pas nu, twee jaar later, begint ze een beetje uit haar schulp te kruipen.
De enige metwie zij echt iets wil aangaan is overigens Evy.
Mijn eigen paard, BD, is ook een heel eenkennig paard en zij kan werkelijk beledigd reageren als ik haar teveel links heb laten liggen.

Cas had ook best moeite met wennen en zo zijn er echt wel meer.

Er zijn er ook die lang-leve-de-lol gelijk aan het party-en slaan: Oakley, Stef, Winner en nog een aantal van onze paarden.
Maar dat ze hun eigenaar ook kunnen missen en echt moeten aarden staat voor ons vast.

Vergeet niet dat paarden graag volgens patroontjes leven. Is een patroon eenmaal helder en duidelijk dan kunnen ze het zo jaren volhouden.
Dat de drinkbak in die weide anders is dan in de andere weide hoort bij het patroon van díé weide. Bovendien zijn jij en je zus constante factors in hun leven en daardoor willen ze zich wel aanpassen.

Nieuwe paarden hier komen in een totáál nieuw patroon; wij gaan dnders met ze om dan de meeste (tradi) eigenaren, wij vragen andere dingen va ze, zijn bijvoorbeeld consequenter, dat kan enorm tegenvallen als je heel veel vrijheid gewend bent wat je gedrag betreft. En de paarden leven in groepen, voor een ex stalpaard met voernijd, zoals Puck, is het best moeilijk om steeds door Winner op je nummer te worden gezet omdat je je alle hooi wilt toe-eigenen Pas nu het patroon van die grope duidelijk is voor Puck, nu ze weet waar ze staat en waaraan ze zich te houden heeft, kan ze laten zien wie ze eigenlijk is. Niet voor niks krijgt ieder paard hier een jaar de tijd om te wennen en dat hebben de meesten hier hard nodig óók! Maar: Je moet het willen zien en willen erkennen....

Groet, Pien

eddy DRUPPEL schreef op maandag 21 januari 2008, 11:46:

Laat ik nou altijd gedacht hebben dat het bonma en bonpa was of memee, maar da's weer wat anders zeker?

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Ans Jondral schreef op maandag 21 januari 2008, 10:28:


Ik dacht dat M. van Dierendonck had gezegd, dat een paard maar een paar echte vriendschappen in zijn leven had, buiten zijn moeder om.
Ik weet niet....mijn paard wordt niet blij van een verkassing..
Ik heb haar 1x verplaatst, en toen was ze wat zuurder naar mij toe..
ze was haar plek aan het bevechten in het groepje en toen ik haar een keer kwam halen uit de wei (ik had haar even met rust gelaten) toen kwam ze parmantig op me af gedraafd, zo van...en wat kom jij precies doen in MIJN domein, dat was nog heel erg een issue. Inmiddels is ze een stuk gelukkiger, want het is wel betere huisvesting dan de vorige...
Maar ik weet gewoon dat ik haar niet steeds moet verplaatsen. Zij verblijft veel langer op haar plek dan dat ik tijd met haar doorbreng.
Ben benieuwd, straks, 1 maart, gaan twee vriendinnetjes weg. Ze staan nu vaak met ze drietjes buik aan buik, pony in het midden. Pony en ander paard gaan straks weg...en er komen weer nieuwe bij.
Dan denk ik, wat doen we toch met ze..
Over paard weg doen, alleen als je mekaar dood ongelukkig maakt (Elzaline?) zelf fysiek niet meer kan, of financieel niet meer kan.
Maar niet omdat mijn paard geen dressuur wil en ik wel, of andersom. Die apenkop van haar, die kan ik echt niet meer missen. (natuurlijk kwijl ik wel bij een andalusier voor maar 1500 euro, maar ik weet nu al dat ik geen tijd en geld heb voor twee, en dan gaat Pardie dus niet worden ingeruild)

groetjes Clarissa

marjolijn schreef op maandag 21 januari 2008, 11:11:


Ik wil daar even op reageren door Trea een hart onder de riem te steken.

In geval van Trea wéét ik gewoon dat Trea er alles aan zal doen wat in haar vermogen ligt om Amy een minstens evengoed of misschien zelfs beter tehuis te geven. Dat paard zal echt niet naar de eerste de beste verhuizen en ik kan me voorstellen dat het een enorm moeilijke beslissing moet zijn geweest voor iemand als Trea die met hart en ziel aan haar paarden verknocht is. Omstandigheden veranderen, wensen veranderen, jij wordt beter, je paard kan daar niet in meegaan; je krijgt minder tijd, geld, accenten worden verschoven ofwatdanook. In een geval als dit vind ik dat een zeer weloverwogen beslissing.

Ik hoop en vertrouw dat je een mooie plek voor Amy gaat vinden, Trea!

Groet, Pien

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 11:40:


Er is in St Niklaas een "Amerikaanse dressuur school" waar

WE zijn ermee bezig !!! Serieuze reactie is gestuurt naar managing director van S...A in ST Niklaas . Is ook al reactie op gekomen trouwens !! en die was niet negatief . ONrechtstreeks komen ze dus toch bij mij terecht is zo komiek hé !!

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 11:50:


Neenee das tzelfste dan Heb je nog pepee , peikke meeke moeke moemoe marijn parijn enz ....

Niet alleen militaire opdrachten, maar... het (Amerikaanse) leger heeft nu eenmaal het meeste geld en de grootste motivatie.
De eerste dieren die het leger trainde (jaren 50) voor bvb detectie, bommendetonatie enz. waren duiven (erm - honden en paarden kwamen daar al een paar duizend jaren voor, maar dat terzijde); alle soorten dieren werden getest en ja, dus ook dolfijnen. Nog steeds, zoals je in dat artikel kon lezen. Twee jaar geleden zat ik overigens op een Ted Turner-cursus naast een Engelse verzekeringsagente wiens bedrijf ondermeer dolfijnen verzekerde voor het leger (gemiddelde verzekeringswaarde: 1 miljoen dollar, als ik me goed herinner). Geheim is het dus allemaal niet echt .

Bob Baily heeft met dolfijnen in open zee gewerkt, waarbij de dolfijnen alleen konden gevolgd worden met op hun rug gebonden zendertjes. Zelf vaarden ze in kleine bootjes alleen het eerste stuk mee; signalen werden gegeven met ultrasoon geluid onder water, maar soms werden de dolfijnen zelfs niet door signalen begeleid. Ze kenden gewoon hun job.
De dolfijnen zwommen kilometers ver weg van hun trainers en konden dus op elk moment kiezen voor wegzwemmen. Het gebeurde nooit - de dolfijnen kwamen gewoon weer diezelfde kilometers teruggezwommen om hun visje te halen. In overweging genomen dat ze daarbij wel een paar duizend vrij zwemmende visjes passeerden, lijkt het me dat ze in de eerste plaats voor hun mens terugkwamen eerder dan voor dat belachelijke visje.

Nu, eerder dan met dolfijnen (moeilijker te houden, duurder, beschermd, grotere zwemruimtes nodig - wat de reden is dat er geen dolfijnen meer worden gehouden in de Antwerpse Zoo overigens) wordt tegenwoordig met zeeleeuwen gewerkt. Geen zeehonden, die zijn agressiever - ook in marineshows zie je meestal zeeleeuwen en veel minder zeehonden.
Zelf heb ik de basics van clickertraining geleerd van een dolfijnen- en zeehondentrainster (Kayce Cover, die het bridge&target noemt overigens). Het verklaart waarom ik mijn eerste clickerpaard helemaal positief getraind heb en pas veel later (opnieuw) met negatieve bekrachtiging ben gaan combineren, want Kayce had geen benul van paardentraining. Gewoon de principes van de zeehondenmanual overgenomen . Gelukkig voor mij, denk ik nu; het scheelde een hoop paardentrainingsmythologie en het dwong me gewoon om een beetje oorspronkelijk te denken.
Zij vertelde ook dat hun zeehonden ooit door een dierenbevrijdingsorganisatie werden "bevrijd" en kilometers ver de zee werden ingejaagd. In de loop van de volgende dagen waren ze allemaal terug, vrijwillig.
En misschien weet je ook hoe het "Free Willy" is vergaan. Bevrijd, omdat iedereen het zo erg vond. Gestorven aan longontsteking, zo werd gezegd. Vraag het maar eens aan een van de Amerikaanse trainers die bij het reintroductieproject was betrokken wat er werkelijk is gebeurd - Keiko is gestorven aan heimwee. Hij stopte gewoon met eten, de longontsteking kwam pas nadat hij daarvan verzwakt was.

Een heel goed voorbeeld van trainen in open zee is slewths: http://slewths.mlml.calstate.edu/slewths.htm (Jenifer Hurley, the oppertrainer, heeft overigens een hele tijd clinics gegeven samen met David Lichman, opperParellitrainer, in de tijd toen bij PNH nog werd gezegd dat een paard niet door voer te motiveren was (de tijden zijn toch enigszins veranderd...).

Een ander voorbeeld is bvb SLDC - een bedrijf dat zeehonden gebruikt om waardevolle dingen die vanaf een schip overboord zijn gegaan terug te vinden.

Hoe "ongelukkig" zijn dolfijnen in training? Geen idee. In Cuba heb ik een keer mogen zwemmen met geclickertrainde dolfijnen. Ik had niet het idee dat ze heel gelukkig waren, ze zagen er verveeld uit. Ze zaten in weliswaar hele grote kooien kilometers uit de kust, maar toch. Ik kan me compleet vergissen natuurlijk, ik kan dolfijnen niet 'lezen'.

Ik denk dat het net zoiets is als met paarden, of ze nu op een hectarengrote wei of op stal gehouden worden: het hangt ervan af. Het individuele dier, daar gaat het om. Altijd. Niet wat mensen voorop stellen als de ideale situatie.
En dan wil ik ook even opmerken dat ook wij in niet altijd even ideale situaties toch blijven functioneren en in het geheel genomen daarbij niet ongelukkig zijn. Ik in elk geval niet .

Inge

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 9:06:


@Piet,

Toevallig WEET ik meer over dit hko.htm">hoefkatrol paard en de situatie en WEET ik dat jouw oordeel volkomen bezijden de werkelijkheid is.
Ook WEET ik dat de opgebrachte prijs (slachtprijs) door verkoper aangewend zal worden om de lessen bij AdB voor koper te bekostigen.
Ook WEET ik dat je je hulp hebt aangeboden, maar wat mij daarbj frappeerde is dat je er niet bij vertelde aan wat voor hulp je dan dacht. Mede daardoor is je mail als een veroordeling opgevat. En na wat ik hier lees, klopt die interpretatie dus.

Jammer, want zo help je geen paard vooruit.

Het vragen van de slachtprijs (die verkoper vervolgens weer ter beschikking stelt van koper) is ter bescherming van het paard tegen lieden die denken dat ze met een gratis paard zelf het slachtgeld op kunnen strijken.

Met vriendelijke groet,

Monique

clarissa ruijgrok schreef op maandag 21 januari 2008, 11:51:


Ik kan met Ilias van hier naar tokyo verhuizen zolang ik bij hem blijf is alles ok . In Damme brulde hij de boel bij elkaar als ik nog maar uit het zicht verdween !!Dus bokes in de stal opgegeten !! Hier thuis is het spul van hem ! das duidelijik dan kan ik en week of drie vier vertrekken indien ik zou willen . Vertrouwd terrein en maten om mee samen te knoeien meer heeft die kreel dan niet nodig .
De moeder van Yasmin , INdy heb ik nu 2 jaar er zijn hier mensen op het forum die op haar hebben gereden en hebben meegemaakt welke band er met haar is . Idem bij haar , zolang ik rond haar loop is voor haar alles ok , ze gaat door het vuur indien nodig WANT it's okay mieke !!Vraag maar aan Herman Ellen 2 , Katja enz...... Ik denk dat gewone, heldere,open vriendschap mischien de meest duidelijk boodschap geeft naar hun toe ??? Geen hidden agenda's of andere menselijke emoties op de achtergrond .Bvb De eerste maal dat Veldre haar hoofd tegen mij aanlegde ipv mij een uppercut van hier tot in Zeeland te geven, was voor haar een keerpunt !! Het zit in kleine dingen maar volgens mij is dus ongecompliceerde emotie die rechtuit van ...komt het duidelijkst voor onze viervoeters !! En dan spreek ik niet over telepathie of gevoel . Ik heb altijd geweten wie mij echt "graag" zag en wie gewoon vriendleijk was tegenover mij voor één of andere reden .Voor dat "graag"persoon doe je toch gewoon alles ??

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 0:58:


Heb jij even mazzel met je bompa. Zou je ook je studie opgeven om je paarden te kunnen houden????

Herman schreef op maandag 21 januari 2008, 1:17:


Een mooi verhaal!

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 11:40:


Het is geen Amer dressuurschool maar een klassieke dressuurschool waar een cursus amerikaans rijden wordt gegeven; en in die opleiding hoorde ik "no emotions with horses" meer dan één keer, klopt

Ik bevestig!

Hoelang denken we hier uberhaupt over na?

Eva Saegerman schreef op maandag 21 januari 2008, 12:19:


En wat verstaan ze onder "no emotions with horses"? Hoe moet ik dat uitleggen?

Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 12:24:


probéér eens

Eva Saegerman schreef op maandag 21 januari 2008, 12:25:


Geen gepraat en gekuddel, gewoon to the point, zeggen waar het op staat en voorál niet teveel tegen je paard l*llen want dat leidt alleen maar af ????