Gudrun schreef op maandag 21 januari 2008, 9:26:


Wat ik ook veel zie...
mensen die bijna 2 à 3 keer per jaar hun paard verkassen naar weer een hele andere stal, omdat het nergens bevalt, of omdat ze overal na ruzie wegvluchten...
Maar ik moet wel toegeven dat er hier in de omgeving héél weinig pn-huisvesting is...

PaardEnSchool schreef op zondag 20 januari 2008, 13:16:


Ik ben erg bang dat je positie inmiddels onmogelijk is geworden, je zult nu met een wel héél erg aantrekkelijk aanbod moeten komen...


eigenlijk zit deze opmerking mij wel een beetje dwars...
ik heb twee jaar lang vrijwilligerswerk gedaan bij kinderspeelplaats 't Landje..
Kijk je weleens naar Van Speijk? (rtl4, zondag 20.00 uur)
Díe speelplaats, díe buurt
Niet de gemakkelijkste kinderen, hoor.
Je kunt in je leven best een keer iets voor niets doen, pro deo, heet dat!
Erg goed voor je eigen persoonlijke ontwikkeling, en die van de ander.
Denk hier eens over na

eigenlijk zit deze opmerking mij wel een beetje dwars...
ik heb twee jaar lang vrijwilligerswerk gedaan bij
kinderspeelplaats 't Landje..
Kijk je weleens naar Van Speijk? (rtl4, zondag 20.00 uur)
Díe speelplaats, díe buurt
Niet de gemakkelijkste kinderen, hoor.
Je kunt in je leven best een keer iets voor niets doen, pro
deo, heet dat!
Erg goed voor je eigen persoonlijke ontwikkeling, en die van de
ander.
Denk hier eens over na

mijn bericht viel weg..

deze opmerking, zat mij dus dwars

Wat mankeert dat ding!

Dat ik ook niet naar mijn werk zou gaan zonder betaald te worden, die opmerking dus

Wij zijn opgevoed in een milieu, dat je geen enkel dier verkoopt als je het zelf koopt. Je moet je maar overdenken voordat je het koopt. Zo hebben ze ons leren denken (onze mening dus)
Zo is dat begonnen met konijnen, cavia's. Wij wouden dat hebben, we kregen het ook, maar verkopen, dat wordt niet gedaan, je moet je verantwoordelijkheid maar nemen is ons geleerd.
Zo is dat verder gegaan met een kat. De hond dat was mijn ouders verantwoordelijkheid. Valkparkiet hebben we nu ook nog, en hij is aangekocht van in mijn kindertijd. Maar wegdoen, nee hoor, dat zit echt niet in onze gedachtegang. En ik denk ook zo, ik zal dit meegekregen hebben vanuit mijn opvoeding.
Toen ik 15 was, kregen we er nieuwe buren bij in de straat. Zij waren volledig anders opgevoed dan ons, we zagen de dieren komen en gaan, hond (konijnen, fret, cavia, parkieten), die niet goed waren, weg, paarden verkocht, hup andere, weer niet goed, weer anderen. Ze hebben 6 paarden had op 4 jaar tijd, en alsmaar weer verkopen. En steeds maar 1 of 2 paarden tegelijk. Het laatste paard is mee verkocht samen met het huis. Toen die mensen die het gekocht hebben ook weer weg gingen, is het naar het slachthuis gegaan.
Dus het ligt toch aan de manier van denken van mensen. Mijn ouders dreigen soms om andere redenen om ons paard weg te doen, maar ik weet aan hun denken dat ze dat niet zullen doen. Een dier blijft bij je. Ook begreep ik het denken niet van mensen, dat je een paard verkoopt na een koliekoperatie, omdat je dan een “beter” kunt vinden, want het zal waarschijnlijk wel ooit eens sterven aan koliek zegt men. Je vind altijd een beter, maar is het daarom echt “beter”?? Dat blijft DE vraag.
Ooit had ik eens het gesprekje met een vriendin, over het zetten van een chip bij een paard. Ik kies er direct voor om er niet te slachten in te zetten. Want we hebben geen paard gekocht om er vlees van te hebben. Zij zag het anders, het blijft een dier… dat haf ze aan.
Ja natuurlijk blijft het een dier. Maar ik heb andere waarden dan haar.
Zo nu weten jullie mijn mening ook.
En piet, ik begrijp je gedachtegang, het zijn misschien de oeroude waarden dat we hebben...
groetjes
charlot

clarissa ruijgrok schreef op maandag 21 januari 2008, 9:38:


Dat doe ik ook hoor. Per jaar staan onze paarden op 3 tot 4 heel verschillende locaties en worden ze in de zomer elke 1 à 2 maanden verhuisd. In de winter blijven ze langer op 1 plek. (Die ook nog eens elk jaar kunnen verschillen)
Wat Piet schrijf over "een jaar wennen", ben ik het niet mee eens. Mijn paarden gedragen zich niet anders na een verhuis en hebben overal hun verschillende gewoontes en routines. (Zo moesten ze bijvoorbeeld op 1 wei zelf pompen) Op een andere moet ik pompen, waarbij zij ook weer een heel ritueel hebben. (Komen ze mij pesten terwijl ik pomp ) etc...
Nu Pête weer enkele maanden op pension staat, had die van dag 1 alle routines al weer opgevist. Toen ik haar daar naar toe verhuisde dit jaar, afstapte en los in de gang zette, liep ze uit zichzelf de stal in waar ze vorig jaar ook gestaan heeft, om te drinken uit de automatische drinkbak.
De paarden lopen los in kudde naar en van de wei en dat doet ze vanaf dag 1 gewoon mee. Als ze s'avonds binnenkomen loopt ze altijd haar eigen stal in, vanaf dag 1.
Mijn paarden weten echt wel, waar ze thuis horen.
Wennen aan een plek vind ik dus al geen valide argument.

Wennen aan nieuwe vriendjes neemt iets meer tijd in beslag maar gaat ook redelijk snel. En in mijn ogen ook geen probleem voor het welzijn van een paard.
Weer een voorbeeld. Tempête een Charly, zijn de beste vriendinnen. Vanaf de moment dat die elkaar weer zien, gaan die weer gezellig buik aan buik staan. (of zelf horen, Vaak begint Tempête als Charly heeft moeten missen al, al enkele straten voor we aankomen met haar te communiceren.)
Maar Pête heeft op andere locaties net zo goed haar vriendinnetjes. Op de melkerij staat ze naast een wit ponietje (ook op mijn foto te zien) en daar is ze net zo goed heel goed mee bevriend. Als de pony uit de wei wordt gehaald, is Pête niet zo happy. Andersom als ik Pête weghaal, loopt de pony de hele tijd langs de draad te ijsberen en te hinniken tot Tempête weer terug is.
Ook staan er vaak andere merries mee op de wei, dat kan verschillen van week tot week. En toch zijn er daar ook vanaf dag 1 duidelijk voorkeuren. Nu staat er bijvoorbeeld een drachtige merrie waarmee zowel Pête als de witte pony het heel goed kunnen vinden. etc...
Dus, vriendjes missen vind ik ook geen valide argument. Een paard is best in staat om meerdere diepe vriendschapsrelaties aan te gaan.

Een mens missen, daar geloof ik al helemaal niet in
Ik geloof wel dat paarden een besef hebben wie hun baasje is. Maar dat heeft dan vooral te maken met focus en de hand die hen voert. Als ik op de wei kom, ga ik eerst naar Puzzle en dan pas naar Charly. Mijn zusje zal eerst Charly, haar eigen pony begroeten. Dat pikt een paard echt wel op. En Charly weet ook dat ik niet haar baasje ben. Ze verkiest mijn zus.
Met Tempête hetzelfde, die weet dat ik bij haar hoor. Dat als ik een wortel heb die (vaak, want soms moet ze delen) voor haar bedoeld is, etc.
Maar als ik morgen stop met haar te rijden en aandacht te geven en mij bijvoorbeeld alleen maar met Puzzle zou bezig houden, en een verzorgstertje zoek,... nou 3 weken geef ik het voor ze de verzorgster boven mij verkiest. (Op voorwaarde dat het klikt natuurlijk) Is de verzorgster een man (verzorger dus) dan zal ze die van dag 1 al boven mij verkiezen en dan hoef ik zelfs niet te stoppen met aandacht geven.
Ik maak mij echt geen illusies hoor.
Toen het beest bij Ilke stond (en ik afstand nam van het paard, ik poetste haar ook niet bijvoorbeeld.) was dat al duidelijk. Paardje vond Ilke stukken sympathieker en was heel erg oplettend naar haar toe. Maar als die nu gewoon komt lesgeven en ik ben met paardje bezig, is haar focus wel bij mij.

Gudrun schreef op maandag 21 januari 2008, 9:26:


Wat een práchtige verhalen op deze loodgrijze maandagochtend. Ik heb er toch weer 'n beetje zin in vandaag, bedankt :)

Daan (die het ook niet zo zwart-wit ziet, maar haar eigen beesten toch nooit weg zou kunnen doen..)

Duppie schreef op zondag 20 januari 2008, 22:08:


Poetsen doe ik alleen als we gaan rijden. Wel helemaal dan, ook met roskam en daarna zachtere borsels, van dat laatste geniet ze , dat roskammen vindt ze maar zozo.

Ik vraag me wel af of dat het beter zou zijn,als het koud is, de vacht los te borstelen zoadat ze die beter zou kunnen openzetten. Als ze bezweet is en dan gaat rollen, droogt alles zo in peieken op. Meestal laat ik het zo, maar vraag me dus of of dat goed is. Zo kan ze die haren toch meilijker open zetten? Wat doen jullie dan?

Als we van het bos komen, is ze 's winters toch behoorlijk bezweet, al heb ik het laatste half uur gestapt. Laat ze dan toch zelf kiezen, binnen of buiten. Meestal rolt ze zich en gaat de ene keer binnen staan en soms ook buiten. Is (nagenoeg) nooit ziek. Zehoudt er iets aan over iig dat ik ze niet droog wrijf, geen zweetdeken op leg enz. Dus daar heb ik wel vertrouwen in.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 21 januari 2008, 10:40:


ok, vertaling: peieken = pieken
meilijker = moeilijker
ze houdt er iets aan over = ze houdt er niets aan over

Gudrun schreef op maandag 21 januari 2008, 9:26:

Tuurlijk is het niet zwart-wit. Ik denk ook niet dat Piet het zwart wit bedoelt.

Het is duidelijk dat er een verschil is tussen n.a.v. gezondheids- of financiële omstandigheden een goed huis zoeken voor je dier (zonder daar geld voor te vragen want het je mag godopjebloteknieëndanken als je iemand vindt waar ze gelukkig worden) en contact houden, of een nieuw dier nemen en de oude wegdoen omdat ie toch niet zo goed blij je blijkt te passen (x jaar en een prachtig gezamenlijk leerproces later...).
In geval van de betreffende advertentie - die inmiddels weg is? - snap ik er eigenlijk niets van (maar dat hoeft ook niet ).

Piet schreef op zondag 20 januari 2008, 23:24:


Je hoeft je mening niet te veranderen Piet. Prachtige mening heb je!
Verander er absolut niets aan!

Echter zoals met elke mening ... hij geldt alleen voor jou!
En dat mag je comuniceren en als een ander daarvan ook overtuigt raakt dan is dat net zo goed, als dat die ander zijn eigen mening erop na blijft houden.

Persoonlijk zou ik ook voor die vraag kunnen komen te staan. Als ik een eigen weide nog eens krijg dan wil ik 3 paarden kopen. 1 hengst en 2 merries. Het plan is dat dat mijn ruin Jur, die ik nu lease, ook erbij ga kopen. De vraag is of de eigenaar Jur zou willen verkopen aan mij, dat is niet vanzelf sprekend namenlijk. De vraag is ook of de minie kudde een ruin er tussen accepteerd? Weet iemand dat of dit een probleem zou kunnen zijn, bij hengstigheid of zo? Maar goed stel dat Jur niet mee kan, wat dan? Als Jur zoals gewoonlijk met harde hand in de plooi gedwongen wordt door een andere ruiter, gaat die er onder door, dat maakt hij niet met zijn karakter. Nou kan ik dit wel aan de eigenaar vertellen, maar ruiters met zachte hand en geduld zijn zeer dun gezaaid. Tessel denkt (bijna) dat die eigen weide dan maar niet door moet gaan. Ook een respectabele mening maar dat offer is te groot vind ik. Maar goed ik denk alvast vooruit en komt tijd komt raad.

Groetjes, Michiel
Blootsvoets goed voor mensen en paarden.

Herman schreef op maandag 21 januari 2008, 1:17:

(De durvers mogen gerust eens

ons Lotte.... ?

(grapje hé herman, de mama is net een tikje voorzichtiger dan dat klein spektakel...)

Ans Jondral schreef op maandag 21 januari 2008, 10:28:


Er is in St Niklaas een "Amerikaanse dressuur school" waar het verboden is je paard elke vorm van emotie te tonen laat staan te schenken.
Er zijn mensen hier die dit kunnen bevestigen als ze dat zouden willen. Hoelang denken we hier uberhaupt over na? Hoeveel weten we van wat een paard voelt en hoe een paard de dingen beleefd? oe lang gedragen we ons tegenover een paard als vrienden?

Maar buiten dat, kan ik me veel meer aansluiten bij de principes van Charlotte en haar ouders, je neemt de verantwoording voor een dier zijn leven en dat houd je, of er moeten zulke zwaarwichtige doorslaggevende redenen zijn dat je hiervan af moet stappen.

Ja, waar ik dat jaar vandaan heb , weet ik ook niet meer, ik heb het ergens gelezen, maar kan het dus even niet onderbouwen.
Iemand die dat toevallig wel (nog) weet?
Je hebt het nu over een paard wat gewend is te verhuizen,dat ligt toch nog weer iets anders dan een paard jaren en jaren bij je hebben in dezelfde vertrouwde omgeving en wat niet anders kent.

Een paard wat in een nieuwe kudde komt zal onmiddelijk zijn rang bepalen denk ik en medestanders proberen te vinden, want een paard in de natuur alleen is ten dode opgeschreven.
Ik kan je wel wat voorbeelden geven van andere dieren en dan vraag ik me af of een paard het niet net zo voelt maar welicht uit een grotere overlevingsdrang anders toont? Wetende dat een paard een geheugen als een olifant heeft.

De voorbeelden van honden en katten die na maanden zoeken op hun oude adres terugkomen zijn legio. De hond voor de mensen, de kat voor het huis. Duiven die niet aan een ander adres wennen en binnengehouden moeten worden omdat ze anders linea recta naar 'huis' vliegen.
Het konijntje wat vroeger een paar maanden op de slaapkamer van mijn dochter stond moest weg omdat het geen doen meer was vanwege het stof en de geur en is omdat we toen alleen een piepklein balkonnetje hadden teruggegaan naar de boerderij van mijn grootouders . Het heeft niet meer gegeten en niet meer gedronken en was in drie dagen dood, hoorde ik achteraf
Vanwege onze Ara konden we eigenlijk niet op vakantie, het beest at niet meer. Dagjes weg was de max. Later hebben we het op kunnen lossen door mijn moeder (die kende ze) elke dag een poos bij de kooi te vragen te gaan zitten, dan at en dronk ze zolang ze erbij was. Mijn Duitse herder die de eerste dagen in een pension niet at en alleen maar lag te wachten tot ik hem er weer vandaan haalde. Later ook altijd een vakantieplaats voor gezocht waar honden welkom waren.....


Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 1:10:


Yep , zoals bomma