Geertje schreef op zondag 20 januari 2008, 17:21:


mooi gelukt zeg! er staan wel een aantal erg mooie tussen!

Peter Donck schreef op zondag 20 januari 2008, 21:19:


Frouk en Willem verharen al vanaf december. De rubberwerkhandschoen van het bekappen werkt heerlijk als borstel om de losse haren eraf te vegen.

En ook hier heb ik al narcissen zien bloeien, vreemde is dat de sneeuwklokjes (normaal de eersten) het nog laten afweten.

Els.

Karin schreef op maandag 21 januari 2008, 7:27:


Zoals je het beschrijft ga je van het dier uit. Het beest is op de een of andere manier ongelukkig. Als mijn hond of paard of kat of ara, (die ik 32 jaar tot zijn overlijden heb gehad) bij mij weg zou kwijnen dan is het alleen maar humaan om daar een ander adres voor te zoeken.

Ik wil me distantiëren van de advertentie vanTrea en vooral van de reacties waarin aan mijn geestelijke vermogens en de kleur van mijn ingewanden wordt getwijfeld, zonder dat ik een inhoudelijk relevant tegen argument gelezen heb. Daarom heb ik hier dit topic geopend. Die advertentie was de aanleiding. Ik had op elke andere Pner die een advertentie had geschreven met zo'n reden tot verkoop, gereageerd.
Als je denkt dat ik dat niet eerder gedaan heb heb je toch het een en ander over het hoofd gezien.
Maar meestal zijn dat mensen die lid worden, een advertentie plaatsen en die je niet meer zieten dan is het nutteloos en zonde van mijn energie.
Treffend voorbeeld was iets van een 2 weken geleden. Het hko.htm">hoefkatrolpaard wat volgens de eigenaar alleen geholpen kon worden met het volgen van les bij Antoine de Bodt. Maar ocherme, ze had het geld niet. Daarom deed ze hem weg aan iemand die die lessen met haar paard ging volgen.
Ik heb haar vragen gesteld over de toestand van het paard in een poging inzicht te krijgen, om haar te helpen haar paard te behouden. Maar onmiddelijk de mailwisseling beeindigd toen bleek dat het paard weg moest en van de nieuwe eigenaar verwacht werd toch wel even de slachtprijs te betalen. "ik ga het niet weggeven"
Het risico van een 12 jarig, ongeneeslijk paard, wat ze hoogstwaarschijnlijk zelf kapot gereden heeft, plus de kosten van niet de goedkoopste lessen en het betalen van de slachtprijs aldus bij de koper leggend.

In dit topic wil ik proberen mensen te laten inzien dat we wel zo goed mogelijk voor ons paard zorgen maar qua gevoelswaarde het paard soms toch nog heel dicht naast een 'gebruiksvoorwerp' leggen. "Had ie maar geen paard moeten worden toch"?

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Ik heb ook wel eens een paard of een pony verkocht.
En soms twijfel ik nu nog om Dixie al of niet te houden ('t was mijn man zijn paard, hij stopt er mee en ik heb hem gekregen, maar er is tot nu toe niet echt een klik en het is absoluut geen paard dat ik voor mezelf zou kopen).
Redenen?
-niet paardenminnende familieleden die me soms onder druk zetten
-fysieke beperkingen van mezelf, de laatste maanden vrij zwaar, en geen gratis hulp
-financieel moet ik de paarden zelf betalen en onderhouden, enkel met wat ik aan lessen verdien want uit werken gaan doe ik niet
-niet klikken tussen mij en een paard of een pony en de kinderen
-niet klikken van een paard in de groep
-verlies van weide, plaatsgebrek

-samengevat: paard niet fysisch, mentaal of emotioneel kunnen geven wat het nodig heeft, en wat dat ik verschilt per paard.

Ik zorg er voor dat ze een goed plekje krijgen en ik controleer nadien en ga op bezoek. En ja, na lang twijfelen, piekeren en soms met traantjes, spijt om wat was en wat zou kunnen zijn??? Of om het afscheid van een vriend die verhuisd of het uit elkaar gegroeid zijn of de gemiste kans of...

Sommigen gaan NOOIT weg, zoals Conquistador (ook al is hij nu te klein voor mijn dochter en rijd alleen ik er soms nog op) en Piablo, tenzij....
Allebei hebben ze uitdaging en beweging nodig, als de verzorging mij fysiek echt onmogelijk zou worden en ik ook niet meer zou kunnen rijden/wandelen of les geven om geld te hebben en er ook niemand van de kinderen mee bezig is, dan zou ik een verzorgmeisje of zo niet goed genoeg vinden, allebei hechten ze heel erg aan een bepaald persoon en allebei hebben ze een vast baasje met tijd nodig.

B-pony Capuccino heeft ook zijn eigenaar gekozen. Niemand van de kinderen keer er naar, hij was te klein om op te rijden voor de groten en te ondeugend voor de kleintjes, liep gewoon op de weide met de rest. Tot er een oude man bieten kwam leveren en hem zag. Man had alle paarden weg moeten doen, kon hen niet meer verzorgen, die twee zagen elkaar en het klikte zoals het voor Capuccino nog nooit met iemand had geklikt. Hij woont nu in zijn tuin (meestal) of in de weide er naast (breekt dan uit naar de tuin), als het droog is ligt Capuccino languit op de weide met de man met zijn hoofd op zijn zijde en hij gaat er mee wandelen als met een hond. En het allerfijnste was het telefoontje van de vrouw dat haar man eindelijk, oud en kromgewerkt, terug zin in het leven had. Had ik die pony dan moeten houden omdat het nu eenmaal mijn pony was?

Zo is oude Atout Pique niet weg, maar wel bij een vriendin van me op de weide omdat hij zo op haar merrie gesteld was en ze verhuisde (bijna onafscheidelijk die twee), Piek heeft nu gekozen dat de oudste zoon daar op zijn rug mag (kan niet rijden, maar dat speelt geen rol, Piek neemt hem wel mee uit wandelen) en Piek ziet mij nu als om het even wie, terwijl S in zijn hart zit.
Ik heb hem dus niet verkocht of zo, maar ik noem hem nu het paard van S en niet meer mijn paard, heeft hij eigenlijk zelf mee bepaald.
Weg geven mag misschien wel...

Ik vind het allemaal zo zwart-wit niet, er is ook veel grijs...

jo schreef op woensdag 16 januari 2008, 11:33:


Hoi Joke,

ben jij dezelfde joke die op norsk te vinden is? zo ja, dan heb ik ook wat gelezen op je weblog over je paard. ik zou het leuk vinden om met je in kontakt te komen. onder mijn naam vindt je mijn e-mail adres.

ik heb inmiddels een hoeftrimmer gevonden via de westernklub hier.
zij heet Anne Hafstad. Volgende week komt ze hier.
Wat ik zelf wel jammer vind is dat nu er sneeuw ligt en het glad is, ik niet kan rijden. de paarden glijden alle kanten op en ook hier is het erg bergachtig en ongelijk, dus dat is veel te gevaarlijk. terwijl mijn buurvrouw haar paarden met ijzers met spikes laat beslaan en dus gewoon doorgaat met de buitenritten. misschien zou het wel met schoenen gaan?

groetjes,
lizzy