Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 0:58:


Weer zo'n vreemd woord....
Ik ken wel een BOM-moeder.... bewust ongehuwde moeder.... maar een BOM-pa zal vast weer wat anders wezen ?

Nick Altena schreef op maandag 21 januari 2008, 1:06:


Bompa = opa (is dat enkel een Belgisch woord dan??)

Wil schreef op maandag 21 januari 2008, 1:06:



Stiekum ? nee hoor.... ik kijk altijd rond voor ik iets schrijf , wilde ook nu eerst weten waarmee ik te maken heb
Overigens had ik bijna een verkeerde bekeken.... want www.paardenschool.nl ipv. wewewe.paardenschool.NU bestaat ook.
Toeval natuurlijk....

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 1:10:


Ja....50 jaar geleden al afgeschaft hier en vervangen voor opa.
Nee hoor....grapje.
Misschien aan de grens wel gebruikt in Olland....maar hier int noorden wordt dat niet gebruikt zover ik weet, ik kende het niet iig.

Esther schreef op zondag 20 januari 2008, 23:46:


Kijk, ik spreek hier enkel voor mezelf.
Als ik beslis om een paard te kopen, is dat een beslissing voor het (paarden)leven.

Bij Papillon, mijn eerste paard, was het liefde op het eerste zicht. Ik zou nooit een schimmel kopen, maar toen hij met zijn snuit over die staldeur kwam piepen, veroverde hij meteen mijn hart. Één maand op proef, maar na 2 weken had ik hem toch al gekocht. Zijn dood, nu bijna 6 maanden geleden, valt me nog steeds héél zwaar.

Inmiddels heb ik Veldre gekocht. Géén liefde op't eerste zicht. Maar ik zocht een paard dat niet kapot gereden was in de "traditionele" paardensport. Veldre werd ( op 2 maanden na) uitsluitend recreatief gereden, stond 24/7 op de wei, had géén ijzers, géén stress, ... Wat wou ik nog méér. Ik heb haar ook een maand op proef gehad, maar evenzeer al na 2 weken gekocht. De klick zoals ik met Papillon had, is er nog steeds niet. Maar verkopen, no way !
Het gaat goed tussen mij, Jolien (mijn dochter) en Veldre, maar het gaat niet makkelijk. Vraag maar aan Eddy. We hebben al een hele mooie evolutie in de 4 maanden dat Veldre bij ons is. En toch is het een verdomd moeilijke tante, met een héél sterk (maar toch wel zuiver) karakter.
Meermaals heb ik in de voorbije maanden gedacht: "Tejue, eigenlijk wil ik gewoon een lekker makkelijk paard, waar ik zó kan opstappen en probleemloos het bos kan intrekken voor enkele uurtjes lekker ontspannen bosrit-rijplezier". Helaas, Veldre is niet zo. Vraag maar opnieuw aan Eddy. Vandaag is Veldre een paard dat niet zomaar even door te gék veel mensen uit de wei kan worden gehaald, om ze dan effe rustig te borstelen en op te zadelen om vervolgens vlotjes op te stappen en zomaar effe mee ontspannen te kunnen gaan rijden. (De durvers mogen gerust eens komen proberen ...)

Veldre werd te koop aangeboden omdat de eigenares (een meisje van 23 jaar) fysiek niet meer in staat is om ooit nog paard te kunnen rijden. Zij zocht een goede thuis voor Veldre, bij iemand die de tijd wou nemen om een band aan te gaan met Veldre, om daarna langzaam het rijden terug op te nemen, liefst in een sfeer van NH.
Veldre was al 3 jaar niet meer bereden geweest (wegens ziekte van de eigenares).
Gisteren is zij (het vorig baasje) van Veldre - op onze uitnodiging - nog eens langs geweest. Zij vertrekt met haar ouders definitief naar Frankrijk, en wou nog héél graag even "haar" paardje gedag zeggen voor haar vertrek.
Het weerzien was emotioneel. Maar Veldre gedroeg zich met een rothumeur, zoals het meisje nog nooit gezien had (Veldre was ten slotte toch ruim 7 jaar bij haar geweest).

Ik wil maar zeggen, Iemand verkoopt haar paard na er eerst lang over te hebben nagedacht. Ik koop een paard voor het leven.
Koper én verkoper zijn de beslissende factor in het leven en de toekomst van een paard.
Het dier in kwestie heeft 0,0 inspraak/invloed in de gemaakte beslissingen en keuzes.
Of deze keuzes goed of fout zijn hangt eenzijdig af van de mens, NOOIT van het paard.

Het is dus NIET zoals in een huwelijk of een relatie, waarbij elke partij individueel keuze en /of beslissingen kan maken of nemen.

Een paard (en per definitie élk gedomesticeerd dier) is ALTIJD lijdend voorwerp.

Zéér moeilijk om in alle integriteit - als mens - keuzes te maken. Ik durf hier bij gevolg - in alle nederigheid - niet oordelen, noch veroordelen.
Maar dit is mijn verhaal.

Wil schreef op maandag 21 januari 2008, 0:32:


zo is er ook een bachbloesem/remedie cursus voor "weinig".
Kosten van de Cursus: 450 euro p.p. voor de hele cursus, excl. lesmateriaal.

Ik weet niet wat het lesmateriaal moet kosten....maar snap nu dat ik na deze cursus ook nog eens naar een ander zal moeten gaan om de rest bij te leren.
Want hier krijg ik maar uitleg over 36 soorten remedies terwijl ik overal elders lees :

De 38 Bloesemremedies, 39 als je de Rescue Remedie ook meetelt.

Dr missen er dus nog wat ?
Maar... ook hier weer ... wel een bewijs van deelname....wat natuurlijk alles zegt over de opgedane kennis....

Piet schreef op zondag 20 januari 2008, 23:24:



Ik ga jou mening niet herzien want ik wil dat helemaal niet.
Jou persoontje (nou ja... flink persoon) .... jou mening.... en dat mag.

Iedereen heeft zijn eigen redenen om een paard al dan niet te verkopen.
Dus wie zijn wij om over andermans mening te beslissen.

Iemand die om welke reden dan ook niet meer in staat is zijn/haar paard te bieden wat het volgens hem /haar nodig heeft ..... is dat een goede reden ?

Daar heb je dan meteen HET probleem om te kunnen oordelen te pakken.

Want wat IK een eis vind om een paard een paardwaardig leven te geven....kan een ander wel helemaal PN-beginnersprut vinden...of totaal niet noodzakelijk...
Waar ik wil dat het paard in een wei terrecht komt....vind een ander een stal goed genoeg.....

Tuurlijk, geldproblemen, lichamelijke problemen , dat zijn duidelijk omschreven zaken waar de meeste hier wel van vinden dat je dan een paard zou mogen verkopen zonder commentaar van hier .... opdat het goed verzorgt kan worden als je dat zelf niet meer kan.

Maar is dat dan wel zo'n gegronde reden ?
Was hier ook niet de stelregel , als je geen wei hebt moet je geen paard nemen ?
Als je geen wei hebt moet je dus net zo lang zoeken tot je een wei vind voor je een paard koopt ?

Moet bij lichamelijke problemen dan niet ook deze " goedkeurings gedachte " veranderd worden ?
Als je dus zelf niet meer in staat bent tot... zal je moeten zoeken tot je iemand vind die dat voor jou wil gaan doen zodat je je paard niet meer gaat verkopen ?
Of voor jou alles vrijwillig wil gaan betalen als je het finacieel niet meer op kan brengen door weet ik veel wat voor ellende ?

Ik snap jou reactie , jou kennende , echter wel.
De opgegeven reden wordt niet alleen door jou niet gesnapt....
En een mening hierover mag je hier in Olland gelukkig hebben.

Maar aan de andere kant snap ik de advertentie hier ook weer wel.
De hoop op een goed adr. zodat het dier niet in een traditionele wereld of handel terecht komt.
En om DIE reden heb ik geen probleem met deze advertentie op een site zoals deze.

Mijn naam is ook genoemd in die advertentie.
Ik kon daar om een duistere reden niet reageren.
Ik wil er slechts op wijzen dat de reden van mijn advertentie voor Isabel hier , wel behoorlijk verschilde van deze.(voor zover ik deze reden begrepen heb nu)
De verkoop van dat paardje was niet MIJN keus.....
Ik heb de advertentie hier toen gezet door de keus van een ander (2 eigenlijk) en alleen in het belang van het paard.... zoals ook andere hier een paard van een ander te koop aanbieden danwel een opvang voor zoeken of hoe je het maar noemen wil.

Nogmaals, jou mening wil ik hiermee niet veranderen , hoogstens misschien de wat scherpe kantjes eraf halen
Overigens , ook veel honden of katten (of andere huisdieren) worden voor hun dood diverse keren "verhandeld" of bijv. vastgebonden aan een boom , losgelaten in het bos, goudvis of guppen in de sloot gepleurd enz.enz. om vele in onze ogen niet normale redenen , terwijl het eerst bij aankoop toch echt wel klikte.
Soms wordt het zelfs hun dood.....
Daarin zit bij veel mensen dus geen verschil met een paard.

Hoi Piet

Ik vind dat dit verhaal twee kanten heeft.
De ene kant is de keuze die jij als mens maakt. En die hoort naar mijn mening principieel voor het leven te zijn. Tot de dood ons scheid.
De andere kant is het dier. Wij hebben hier een papegaai die bij zijn vorige baas niet gelukkig was. Hij woonde in een grotere kooi, kwam meer keren en tijd per dag uit de kooi, kreeg meer aandacht, had een papegaaienvriendje, had een buitenvoliere voor de zomer. En zijn vorige baasjes was ook nog eens een super lief baasje voor hem. Hij was er diep ongelukkig. Waarom? Zou het niet weten! Hij kwam hier logeren zodat iedereen even pauze had. Hij is nooit meer naar huis gegaan, want hier is hij gelukkig. Wat wij anders doen? Heb geen idee. We werken hele dagen, zijn kooi is kleiner, ik had vorig jaar nog geen mooie voliere voor hem buiten. En de enige andere papegaai die zou hem het liefst zijn strot doorbijten dus dikke vriendjes zijn het niet. Beestje is hier wel gelukkig.
Had zijn vorige baasje hem dan moeten houden omdat ze daarvoor gekozen had? Nee toch. Als ik vandaag iemand tegen kom waar mijn dieren gegarandeert veel gelukkiger zullen zijn mogen ze gelijk weg. Want IK ben zo idioot om ze in gevangenschap te houden, dan moet ik het toch zo goed mogelijk doen.

Ik vind het daarnaast ook wel een beetje flauw dat je in geen enkele verkoopsadvertentie reageert en wel in die van Trea. Terwijl Trea nog de indruk wekt het voor het dier te doen en er vele advertenties enkel maar om geld draaien. Waarom is Trea dan opeens zo slecht? Ze heeft het dier jaren een goed leven gegeven en gunt haar nog een heel fijn leven in de toekomst.

Groetjes Karin

Nick Altena schreef op zondag 20 januari 2008, 18:55:


het enigste dat je te weten komt uit zo'n test is dat de jeuk en alles van zomerexceem komt. Je kunt het er niet anders gaan behandelen doordat je test positief is...
Soms doen ze dat opdat je nog wel eens paarden hebt, die zicht schuren zonder dat het zomerexceem is. Miss doen DA het daarom...

Duppie schreef op zondag 20 januari 2008, 12:03:


Ik zet mijn paard als ie bezweet is een uurtje met hooi op stal (4x5m) waar hij kan rollen als hij jeuk heeft. Het tocht er niet. Men schrijft op deze site dat hij probleemloos bezweet de wei in kan, maar ik geloof dat niet, vandaar dat ik het anders doe.
Als hij bezweet is en we zijn met de trailer, dan stap ik hem extra lang uit en zet hem vervolgens met hooi in de kar. De achterklep blijft open zodat het geen condenshok wordt en ik zet de trailer met de achterkant uit de wind.

Geertje schreef op zondag 20 januari 2008, 17:21:


mooi gelukt zeg! er staan wel een aantal erg mooie tussen!

Peter Donck schreef op zondag 20 januari 2008, 21:19:


Frouk en Willem verharen al vanaf december. De rubberwerkhandschoen van het bekappen werkt heerlijk als borstel om de losse haren eraf te vegen.

En ook hier heb ik al narcissen zien bloeien, vreemde is dat de sneeuwklokjes (normaal de eersten) het nog laten afweten.

Els.

Karin schreef op maandag 21 januari 2008, 7:27:


Zoals je het beschrijft ga je van het dier uit. Het beest is op de een of andere manier ongelukkig. Als mijn hond of paard of kat of ara, (die ik 32 jaar tot zijn overlijden heb gehad) bij mij weg zou kwijnen dan is het alleen maar humaan om daar een ander adres voor te zoeken.

Ik wil me distantiëren van de advertentie vanTrea en vooral van de reacties waarin aan mijn geestelijke vermogens en de kleur van mijn ingewanden wordt getwijfeld, zonder dat ik een inhoudelijk relevant tegen argument gelezen heb. Daarom heb ik hier dit topic geopend. Die advertentie was de aanleiding. Ik had op elke andere Pner die een advertentie had geschreven met zo'n reden tot verkoop, gereageerd.
Als je denkt dat ik dat niet eerder gedaan heb heb je toch het een en ander over het hoofd gezien.
Maar meestal zijn dat mensen die lid worden, een advertentie plaatsen en die je niet meer zieten dan is het nutteloos en zonde van mijn energie.
Treffend voorbeeld was iets van een 2 weken geleden. Het hko.htm">hoefkatrolpaard wat volgens de eigenaar alleen geholpen kon worden met het volgen van les bij Antoine de Bodt. Maar ocherme, ze had het geld niet. Daarom deed ze hem weg aan iemand die die lessen met haar paard ging volgen.
Ik heb haar vragen gesteld over de toestand van het paard in een poging inzicht te krijgen, om haar te helpen haar paard te behouden. Maar onmiddelijk de mailwisseling beeindigd toen bleek dat het paard weg moest en van de nieuwe eigenaar verwacht werd toch wel even de slachtprijs te betalen. "ik ga het niet weggeven"
Het risico van een 12 jarig, ongeneeslijk paard, wat ze hoogstwaarschijnlijk zelf kapot gereden heeft, plus de kosten van niet de goedkoopste lessen en het betalen van de slachtprijs aldus bij de koper leggend.

In dit topic wil ik proberen mensen te laten inzien dat we wel zo goed mogelijk voor ons paard zorgen maar qua gevoelswaarde het paard soms toch nog heel dicht naast een 'gebruiksvoorwerp' leggen. "Had ie maar geen paard moeten worden toch"?

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Ik heb ook wel eens een paard of een pony verkocht.
En soms twijfel ik nu nog om Dixie al of niet te houden ('t was mijn man zijn paard, hij stopt er mee en ik heb hem gekregen, maar er is tot nu toe niet echt een klik en het is absoluut geen paard dat ik voor mezelf zou kopen).
Redenen?
-niet paardenminnende familieleden die me soms onder druk zetten
-fysieke beperkingen van mezelf, de laatste maanden vrij zwaar, en geen gratis hulp
-financieel moet ik de paarden zelf betalen en onderhouden, enkel met wat ik aan lessen verdien want uit werken gaan doe ik niet
-niet klikken tussen mij en een paard of een pony en de kinderen
-niet klikken van een paard in de groep
-verlies van weide, plaatsgebrek

-samengevat: paard niet fysisch, mentaal of emotioneel kunnen geven wat het nodig heeft, en wat dat ik verschilt per paard.

Ik zorg er voor dat ze een goed plekje krijgen en ik controleer nadien en ga op bezoek. En ja, na lang twijfelen, piekeren en soms met traantjes, spijt om wat was en wat zou kunnen zijn??? Of om het afscheid van een vriend die verhuisd of het uit elkaar gegroeid zijn of de gemiste kans of...

Sommigen gaan NOOIT weg, zoals Conquistador (ook al is hij nu te klein voor mijn dochter en rijd alleen ik er soms nog op) en Piablo, tenzij....
Allebei hebben ze uitdaging en beweging nodig, als de verzorging mij fysiek echt onmogelijk zou worden en ik ook niet meer zou kunnen rijden/wandelen of les geven om geld te hebben en er ook niemand van de kinderen mee bezig is, dan zou ik een verzorgmeisje of zo niet goed genoeg vinden, allebei hechten ze heel erg aan een bepaald persoon en allebei hebben ze een vast baasje met tijd nodig.

B-pony Capuccino heeft ook zijn eigenaar gekozen. Niemand van de kinderen keer er naar, hij was te klein om op te rijden voor de groten en te ondeugend voor de kleintjes, liep gewoon op de weide met de rest. Tot er een oude man bieten kwam leveren en hem zag. Man had alle paarden weg moeten doen, kon hen niet meer verzorgen, die twee zagen elkaar en het klikte zoals het voor Capuccino nog nooit met iemand had geklikt. Hij woont nu in zijn tuin (meestal) of in de weide er naast (breekt dan uit naar de tuin), als het droog is ligt Capuccino languit op de weide met de man met zijn hoofd op zijn zijde en hij gaat er mee wandelen als met een hond. En het allerfijnste was het telefoontje van de vrouw dat haar man eindelijk, oud en kromgewerkt, terug zin in het leven had. Had ik die pony dan moeten houden omdat het nu eenmaal mijn pony was?

Zo is oude Atout Pique niet weg, maar wel bij een vriendin van me op de weide omdat hij zo op haar merrie gesteld was en ze verhuisde (bijna onafscheidelijk die twee), Piek heeft nu gekozen dat de oudste zoon daar op zijn rug mag (kan niet rijden, maar dat speelt geen rol, Piek neemt hem wel mee uit wandelen) en Piek ziet mij nu als om het even wie, terwijl S in zijn hart zit.
Ik heb hem dus niet verkocht of zo, maar ik noem hem nu het paard van S en niet meer mijn paard, heeft hij eigenlijk zelf mee bepaald.
Weg geven mag misschien wel...

Ik vind het allemaal zo zwart-wit niet, er is ook veel grijs...

jo schreef op woensdag 16 januari 2008, 11:33:


Hoi Joke,

ben jij dezelfde joke die op norsk te vinden is? zo ja, dan heb ik ook wat gelezen op je weblog over je paard. ik zou het leuk vinden om met je in kontakt te komen. onder mijn naam vindt je mijn e-mail adres.

ik heb inmiddels een hoeftrimmer gevonden via de westernklub hier.
zij heet Anne Hafstad. Volgende week komt ze hier.
Wat ik zelf wel jammer vind is dat nu er sneeuw ligt en het glad is, ik niet kan rijden. de paarden glijden alle kanten op en ook hier is het erg bergachtig en ongelijk, dus dat is veel te gevaarlijk. terwijl mijn buurvrouw haar paarden met ijzers met spikes laat beslaan en dus gewoon doorgaat met de buitenritten. misschien zou het wel met schoenen gaan?

groetjes,
lizzy