Tanja Fomenkova schreef op donderdag 17 januari 2008, 13:38:
> Ik begrijp niet hoe Frans die een artikel heeft geschreven op
> deze website over de drukfases, een advies kan geven 'als je
> niet genoeg kracht hebt een autosleutel te gebruiken'!!!
1) Lees nog eens een keer langzaam wat er staat. Sla vooral niet de woorden "voorzichtig", "langzaam", "proberen", "passief", etc. over. Je kunt natuurlijk ook een boom waar een afgebroken takje aan zit gemeen vinden, (want als het paard er tegen duwt is dat niet fijn, en die boom gaat nooit opzij, uiteindelijk zal het paard er zelf voor moeten kiezen om opzij te gaan), maar ja, hoever moet je gaan? Jezelf laten pletten als het zo uitkomt?
2) Tussen het betreffende berichtje en het bewuste artikel zitten verschillende jaren. Ooit heb ik zelfs mijn paarden op stal gehad, brokjes gevoerd, en op hoefijzers gezet. Ook voor mij geldt dat ik soms anders over dingen ga denken. Ik zal zo'n advies nu niet meer zo gemakkelijk geven omdat ik die dat zo'n voorbeeld al snel uit de context wordt gehaald, en het net
lijkt alsof dit een oplossing is die je in allerlei situaties kunt toepassen. En zo is dit nooit bedoeld.
> Een paard dat je niet
> begrijpt ga je prikken met een scherp voorwerp!
Nog een keer goed lezen.
> Als een paard je niet begrijpt, moet je als mens de vraag beter
> leren stellen, niet het paard straffen. Je moet ook ergens mee
> beginnen dat het paard snapt. Aandacht vragen en zodra het
> paard DENKT te gaan doen wat je vraagt, BELONEN. Dat is de
> normale manier om te beginnen te communiceren. Als het kwartje
> eenmaal gevallen is, kan je alles uitleggen.
> Dit is mijn manier.
Dat is ook ONZE manier. Ik denk overigens dat een paard het wel degelijk snapt als hij tegen een boom gaat duwen en er zit een afgebroken takje aan, dat hij dan beter een andere plek kan gaan zoeken om te duwen. (Anders zouden er in het wild veel aan bomen gespieste paarden zijn te vinden). Soms moet je een paard duidelijk maken dat je niet geschikt bent om tegenaan te duwen. De enige keer dat ik dit heb toegepast is overigens bij een paard dat de gewoonte had (aangeleerd) om mensen tegen de bakrand te pletten. Wat ik deed was geen kwestie van actief prikken, zoals jij nu suggereert, maar gewoon zorgen dat ik een vervelend uitsteeksel had waardoor de poging om te pletten minder fijn was. Geen gegil, geen gemep, geen enkele reactie van mijn kant. Mijn rol was volledig
passief, het was het paard zijn keus om mij wel of niet te pletten en te ontdekken of dit wel of niet fijn aanvoelt. Na de eerste poging had hij al door dat ik een boom was met een afgebroken tak, en dus niet geschikt om tegenaan te leunen. Ik was dus gewoon wat minder geschikt om te pletten, en zonder hard-feelings over en weer gingen we daarna verder en konden we uitstekend samen communiceren. Een vriendelijke trauma-vrije oplossing in een paar luttele seconden. Het kan vast ook wel op andere manieren, maar op zo'n moment vind ik dit het beste. Het is overigens al jaren geleden dat ik dit ooit nodig heb gehad.
Frans
"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."
Warboel
