Eva Saegerman schreef op maandag 14 januari 2008, 10:36:


Een vriendin van mij is een van de leerlingen van pieter Baalbergen en zij heeft mij toch al behoorlijk vaak geholpen als ik het allemaal niet meer wist. En gewoon door uitleggen . Maar ze zegt altijd tegen mij dat ik gewoon mijn hart moet volgen en dat er meerdere manieren zijn. Ik weet het op dit moment ook niet zo goed meer hoe nu met paarden om te gaan. er zijn ook zoveel methodes. Maar ik geloof ook niet dat er maar een manier is en je moet ook de manier vinden die het beste bij je past. Wij zijn nog geen engelen. Ik ben net begonne met clickeren en dit vind ik wel erg leuk om te doen.
Aarden en energie overbrengen probeer ik ook zo goed mogelijk toe tepassen maar zoals ik al zei wij zijn mensen en ons enige probleem is natuurlijk niet hoe om te gaan met onze paarden.

Nathalie Lagasse schreef op zondag 13 januari 2008, 16:58:


Hoi Nathalie,

Komt mij ook bekend voor,mijn hengstveulen kwam met 4 maanden omdat de moeder weer met veulen zat.
Ik had oudere merrie en de kleine zocht meteen een speen maar vond helaas geen melk en de merrie deed hem niets.
Maar ik heb twee shetlanderruintjes en de grootste daarvan ging hem opvoeden.
In het begin waren het spelletje wie het ondeugendst was en beentje bijten enzo maar het veulen was altijd de klos.
Later werd het veulen groter en brutaler maar won niet van de shet die hem telkens op de knieen kreeg.
Toen hij de volwassen groote had liep de shet onder hem door en bleef de baas.
hij is nu volwassen en heeft nieuw vriendje,meer van zijn maat en laat de shet met rust.

Groet Conny

Esther schreef op zondag 13 januari 2008, 19:18:

.

Ik ga nog een stapje verder dan dat wat wetenschappelijk vast gesteld is.
Dat wat wetenschappelijk bewezen is, valt voor mij nog steeds onder "wat we van zaken vinden". Het wetenschappelijke is altijd een grove kijk, een typering, "dat wat is" ligt daar altijd onbereikbaar achter verscholen. Bijvoorbeeld een blok staal is keihard en ondoordringbaar, toch heeft die zelfde wetenschap ontdekt dat de loze lege ruimte in dat blokje veel groter is als de vaste stof. De vaste deeltjes blijken even ver van elkaar af staan, in verhouding, als de aarde tot de maan. En zelfs die vaste deeltjes blijken geen vaste deeltjes te zijn maar te kunnen wisselen van licht naar vast en andersom. Is een blok staal nu "Zaken die zijn" of kennen we alleen maar wat we zelf denken?

Nu kun je practisch en nuchter zeggen, wat heeft het voor een zin daar bij stil te staan? Het blok staal is maar een voorbeeld, het gaat op voor alles. Het heeft enorme voordelen, dit te beseffen: dat wat er zoals gedacht wordt op en over deze aarde (en dus in mezelf) alleen maar een manier van denken is en geen werkelijkheid. Met name alles wat als (onoplosbaar) probleem gezien wordt, plotseling geen (onoplosbaar) probleem meer is, eenvoudig door er anders over te denken. En ook ... alles wat we zintuiglijk ervaren staat dichter bij "werkelijkheid" dan alles wat we denken. Wie realist wil zijn, zal het enorme dromende karakter van zijn gedachtes op elk moment moeten beseffen.

En wat heeft dát nou weer voor zin?
Wel om kort te zijn, is dit het beste wat ik ooit geleerd heb.
Grappig dat dit toppic heet "hoofdstel-loos"

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag 14 januari 2008, 11:34:


Maken we er toch een nieuw topic van.
Begrijp ik nu goed dat je wetenschap eigenlijk gewoon afwijst?

Nathalie Lagasse schreef op zondag 13 januari 2008, 19:17:


Ik denk dat dat ook te maken heeft met het gemis van Cesar.
Toen mijn oude paardje dood lag tussen de anderen in hebben ze allemaal op hun manier afscheijdt genomen( benen bijten en omhoog trekken,ruiken en manen pakken en er met zijn allen omheen staan).
Ze weten dat Cesar ziek is en hebben als in hun ogen het niet afgerond want ze weten niet of hij nog terrugkomt.
Weken na de dood van mijn oudje waren de anderen aan het rouwen en dat deden ze door allemaal bij elkaar te liggen en kijken wie rustigaan de draad weer zou oppakken en het hoogst in rang ging worden.
Het komt weer goed maar het heeft tijd nodig omdat dit een onatuurlijk iets is .

Groetjes Conny

Esther schreef op zondag 13 januari 2008, 19:54:


Toen mijn oude pony(welsch merrie) nog op de manege stond vroeger heb ik meegemaakt dat ik aan het rijden was in de bak(als kind) en dat er in een van de stands tussen de manegepony's in een veulenm was gezet die bij de moeder was weggehaald.
De pony ernaast viel het dier aan en mijn paard vloog ernaartoe opm het gillende veulen te helpen en viel de aanvaller aan.
De stands waren aan de binnenbak open vandaar.
Mijn paardje had nooit een veulen gehad en ik had totaal niets te vertellen en zat er zo bovenop terwijl dit gebeurde.

Groetjes Conny