Zoveel wijze woorden, wat kan ik nog toevoegen...
idd, niet toegeven.
idd, het is haar boosheid, haar probleem.
idd, ze manipuleert en probeert je te chanteren. ze weet gewoon dat je liefst haar een blij en gelukkig tevreden gezich ziet trekken.
idd, het is zo moeilijk als ouders...
Maar ja.
een paard is geen brommer, is ook geen mes. Dat zijn voorwerpen en hebben geen gevoelens, leven niet. Het is niet alleen de boosheid van je dochter maar ook de gezondheid en het welzijn van een levend dier waar je verantwoordelijkheid voor draagt. Juist dat geeft een extra dimensie om niet toe te geven.
Ze zal wel kalmeren en dan zal er plaats zijn voor een gesprek waarschijnlijk.

En anders heb je altijd nog dat asiel van Peter
Ikzelf zet ze te koop aan de hoogste bieder (niet mijn paard, wel mijn pubers)

Peter Donck schreef op donderdag 10 januari 2008, 15:12:


Leuk Peter! Ik ga wachten tot we bij de fjordenkleuren zijn en ondertussen alles uitprinten, want om dat allemaal te onthouden...

Els.

Isabel van der Made schreef op woensdag 9 januari 2008, 17:46:


en heb je het nu al kunnen voelen?
Ons paard is verdikt. Maar dat mocht! ze mag nog verdikken!
Zinds haar tandjes gedaan zijn, is het aan het verbeteren. (mja ze is wel nog niet hengstig geweest ondertussen, daar vermagerd ze fel van)

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 10 januari 2008, 15:45:


hahaha een puber is ook geen brommer hoor, die wil zich juist graag losmaken en afzetten. Wat een puber vooral wil is serieus genomen worden. Dat hoeft natuurlijk niet ten koste te gaan van het paard, dus terecht dat er wordt gezegd geen slofteugel. Maar laat de puber maar goed argumenteren waarom een slofteugel nu zo goed is, als ze inziet dat het is omdat de 'anderen' het ook doen is het argument ook makkelijk te weerleggen. Vaak hebben ze trouwens bijzonder creatieve ideeen. Een slofteugel zou je zelf ook als argument kunnen gebruiken, ook ouders laten kinderen los en binden ze niet aan een figuurlijke slofteugel.

Nu ja, vandaag heb ik dus wat meer geoefend op grondwerk, ik dacht dat ze me atlijd perfect volgde, maar ik zocht eigenlijk niet zoveel moeilijke situaties op.

We hebben echt alle kanten uitgelopen, 5 passen voorruit en hop ik draaide me om op terug te stappen, op het moment dat ze dacht nu kan ik een beetje gaan duddend gaan meestappen, gingen we in draf, heel veel opritten opgestapt,.... Ze was nu echt geconentreerd, omgeving deed er niet meer zoveel toe. Twee keer heeft ze gestaakt om nog mee te stappen. meestal clicker ik dan wel van als ze een stap voorruit gaat, dat ze een beloning krijgt. Maar ons paard doet nu eenmaal alles voor eten, dus heb ik het geprobeerd zonder eten. Ooit heeft me er iemand geleerd om het touw dat je vast hebt, gewoon vast te houden, niet los, maar niet trekken, komt ze dichter dan wordt ze beloont, ik sta dan niet naar haar te kijken, maar voor me uit, anders ben je aanvallend toch? ze kwam likkend af na 5 min. Ik weet niet hoe jullie tegen over deze methode staan, maar ik vind het nog wel werken. Ik heb het gevoel dat ik met te clickeren om een stap voorruit te gaan, haar laat dominant zijn...
Op momenten dat ze wilt deed, en wou voorlopen, direct stop en achteruit. ik deed dat wel vroeger, maar niet altijd in moeilijke situaties.
groetjes