Piet schreef op dinsdag 8 januari 2008, 18:04:

vind dit eigenlijk ook wel een goed idee.

tenandere zitlessen zijn toch om te leren goed mee te zitten in een hang. en normaal hoort daar geen hand of teugelgebruik bij, normaal zelfs geen beengebruik. Want bijvoorbeeld aan de longe doet de instructriese dat. of zie ik het verkeerd?

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 januari 2008, 14:00:


Ik bedoelde , zal dit nog even aanvullen

Mijn Don galoppeert op een kusgeluidje en stopt op whoo en een kleine kanteling van mijn bekken, zonder de teugels aan te raken. Die hoef ik helemaal geen andere hulpen te geven en dat heeft hij toch ook geleerd met een bit in hoor.
Misschien een paar western lessen nemen? En als ze je geen les willen geven zonder bit, dan daarna met je eigen paard het gewoon zonder bit doen.

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

Een beetje in de beerput rondsnorkelen.

Ik ben nog redelijk nieuw hier, maar heb al wel wat gelezen. Nu ben ik opgeleerd in de klassieke dressuur (wat jullie tradi noemen, denk ik) en wat ik heb geleerd verschilt op het eerste zicht niet zoveel van wat jullie doen, op bit sporen en zweep na (ik heb het enkel over de manier van rijden). Sporen en zweep heb ik nooit gebruikt: mijn beestje stond geweldig vooruit en als daar nog maar een zweep in de buurt kwam, was ze al weg (van schrik trouwens). Wijken vor druk was de normaalste zaak van de wereld en ge moest ni proberen aan uw teugels te trekken als ge niet gescalpeerd wilde worden:). Ik heb alles op de zit geleerd. Na twee jaar kwam mijn merrie vanzelf in de hand en had ik helemaal niets meer in mijn handen. Vanaf dan warmde ik gewoon tien minuten op en dacht gewoon wat ik wilde doen en kreeg het gevraagde onmiddellijk. Als paard en mens dit niveau van samenwerking en verstandhouding kan bereiken, begrijp ik eerlijk gezegd de afkeer van een bit niet als dusdanig.

ShaxorSoos

Ans Jondral schreef op dinsdag 8 januari 2008, 18:13:


Kwas wees te aggresief hé ?? hart op de tong enz.. het komt eraan in APril en dan nog een datum ergens in febr voor Tanja . Ben eraan bezig . En serieuze twijfels kan geen kwaad , die pak ik wel weg Maar wie heeft jou dit allemaal aan je neus gehangen dan ??

charlot van r schreef op dinsdag 8 januari 2008, 18:13:


Charlot , Herinner je mijn laatste mail aan je ? Er is veel meer aan de hand tussen jou en je paard dan enkel naar gras happen en in galop schieten en dat heeft niets te maken met te weinig bitloos te rijden hoor !!

Iran is een lastig verhaal er is 3 maal een transport geweest vanaf herontdekking van het ras. Iran ligt politiek gezien moeilijk en daarnaast is het veterinair gezien een groot risico land. Een goede vriendin van mij en de enige fokker in Duitsland was bezig een transport te organiseren waarbij ik nauw betrokken was. Transport, quarantaine in Istanboel, exportvergunningen vanuit Iran en import vergunning voor Duitsland voor 12 Kaspische met 6 nieuwe bloedlijnen waren allemaal rond. Uniek, nooit gedacht dat het nog zou lukken. In eerste instantie had we meerdere fokkers die een paard zouden kopen en zo financieel aan de expeditie zouden meedragen toen gaf mijn vriendin de voorkeur om een stichting op te zetten waarbij mensen een donatie konden doen en mede-eigenaar konden worden. Meerdere artikelen hebben in duitse paardentijdschriften gestaan (half september nog in de Cavallo). Op dat moment heb ik me een beetje teruggetrokken van het projekt.

Dan kompleet out of de blue hoor ik van een stel duitsers (niemand had ooit van ze gehoord) 26 paarden bij de grens van Iran in Turkije in een jaar hebben verzameld en die staan al in Duitsland. DNA zou onderhand goedgekeurd zijn door de universiteit van Kentucky en de paarden moeten nu minstens 2 veulens tonen voor ze opgenomen worden in het stamboek. Ik vindt het een compleet absurd verhaal en weet nog niet wat ik ervan moet vinden. Ik heb al contact gehad maar heb ze nog niet gezien. Ik probeer mijn vriendin te bereiken zonder succes, twee weken later (half oktober 2007) krijg ik via een kennis in Iran te horen dat ze haar dood hebben gevonden in haar huis, 44 jaar oud. Omdat ze alleen woonde en zo goed als geen familie meer had heb ik me een paar weken samen met een vriendin van haar gezocht naar goede tehuizen voor haar 18 paarden (waarvan 15 kaspische) we hebben zelf voor de hele oude paarden geweldige tehuizen gevonden. Een van de beste dekhengsten van de wereld is nu rijpony voor een klein meisje en de paarden zijn voor belachelijke prijzen weggegaan maar naar liefdevolle huizen waar ze natuurlijk worden gehouden.
Het project is daarmee direct de ijskast in, ik mis haar nog steeds en als blijkt dat de andere paarden daadwerkelijk Kaspische zijn dan wordt het natuurlijk wel een in verhouding zeer dure expeditie om weer in gang te zetten en zonder haar voelt het ook opeens anders. De Australische paarden zijn dezelfde bloedlijnen als de foundation maar een enkele lijn is komt zeer weinig voor buiten Australie en wordt zo opnieuw geintroduceerd.

Echt geweldig dit verhaal!!! Ga zo door!