Spirithorses schreef op dinsdag 8 januari 2008, 11:04:
> Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 8 januari 2008, 10:39:
>> Allemaal heel erg bedankt voor de steunwensen, tis stom maar ik
>> heb er echt veel aan, als ik nu lees dat jullie allemaal
>> meeleven.

> onzeker zijn, maar we hebben met ons allen goede hoop.
> Nog heel even succes, we blijven toch nog even duimen.
>
> Groetjes, Pien
Thanks, zal nog nodig zijn want de eerste vier dagen zijn kritiek zeiden ze voor terug op gang komen van de darmen en complicaties denk ik. Maar ik hou me er aan vast dat we er echt snel bij waren, hij was algemeen nog sterk, de darm lag nog niet lang stil, de ontsteking en het afsterven waren nog maar pas bezig, enz.
Ik heb nog schrikbeelden als ik me bedenk dat ik hem even goed de volgende ochtend stervend had kunnen vinden. Ik had om 20u eten gegeven, alles OK. Een uur later kom ik de lege emmers uitspoelen, vaak komen de paarden dan niet meer naar mij kijken en eten ze buiten hun hooi. Maar nu kwamen Lolita en Huppel, en totaal bizar begon Huppel te veulensmekken, iets wat ze sinds haar geboortedag niet meer gedaan heeft. Cesar kwam ook binnen, helemaal nat en modderig, en met snelle ademhaling, nog raarder. Ik dacht nog even dat hij gerend en gerold had oid. maar hij bleef snel ademen, en wees dan met zijn achterbeen naar zijn buik... Ik had nog nooit een paard met koliek gezien maar het leek me wel duidelijk, dus meteen dierenarts gebeld, rondstappen, maar ik kon hem niet altijd tegenhouden om te gaan liggen, en dan ging hij op zijn rug liggen en probeerde hij er nog wat (lucht) uit te persen... Het zag eruit als Lolita die moest bevallen, maar dan veel erger. Inspuiting van de dierenarts gehad, rectaal toucher (dikke darm licht gekanteld en dik, dunne darm nog niet te voelen), maagspoeling (geen maaginhoud: goed teken) maar het werd eigenlijk niet beter, en hij kwam ook moeilijker recht, bleef soms doodstil liggen, vreselijk. Hij voelde dan al echt koud aan en rilde wat (van de pijn, en van het liggen op de natte bodem, en van al dat pijnzweet) dus deken erop en naar Merelbeke gereden. Toen we daar aankwamen was alles dus nog steeds maar drie uur bezig ongeveer. Hij hinnikte nog naar een kalfje maar had duidelijk gigantisch veel pijn. Uit de onderzoeken (toucher, echo, buikvochtpunctie) bleek dan de diagnose en wisten we dat een operatie de enige mogelijke redding kon zijn, en om 2u 's nachts was zijn buik al open.
Nathalie