Deze morgen eindelijk Dixies eerste langere buitenrit met de andere paarden mee, dus in hoger tempo dan het zijne.
Voor wie hem nog niet kent: in juni gekocht voor mijn man (is gestopt met rijden ondertussen), zwaar
hoefbevangen geweest en opgegeven dor de dierenarts, hoefzweren allerlei gehad, bij de vorige eigenaar voor zijn 3e ingereden en alleen maar thuis en in een manege getraind, trial en pleasure, en wedstrijd gereden, langzaam bij ons gerevalideerd en buitenrijden heel traag opgebouwd.
En dan blijkt eerst dat hij sloom is, dat hij niks van buitenrijden kent maar wel 100% verkeersmak is. De eerste steilere helling af naar het kanaal ging het bijna mis. Het is een smal, uitgesleten paadje, beetje glad, eerste deel vrij steil en dan zacht hellend. Niet bij stilgestaan, Piablo en Conny gingen voorop en hebben daar totaal geen probleem mee. maar Dixie wilde niet op het pad, maar in de berm er langs, dus na vijf passen zaten we vast in het struikgewas en een meter lager lag het pad waar we zouden moeten op geweest zijn. Tja. Terug achteruit, omdraaien, gleden half weg achter, dan een voorbeen in een kuil en toen had ik een paard in de freeze modus maar wel plaats genoeg om af te stappen (eerst niet) en aan de hand ging het wel weer.
Dan langs het kanaal, brave, trage Dixie zoals gewoonlijk. Toen de anderen draafden moest ik een galopje boven halen om te kunnen volgen. Iets verder weer een smal bospaadje, lichte hellingen op en af, blaadjs op de bodem, lekker verdend, Dixie vond het raar en moeilijk, ik voelde hem zoeken naar evenwicht.
Maar toen op de terugweg, Conny en Piablo vertrokken in galop (beetje ongecontroleerd laten racen eigenlijk), ik hobbel er op 't gemakje achteraan, en plots begint Dix te briesen, hoofd laag, wel 10 keer na elkaar, en na elke bries begint hij ruimer en ruimer te galoperen, controleerbaar en stuurbaar, maar voorwaarts, ongelooflijk! Heerlijk gevoel, ben zelfs gaan staan in de beugels want ik kon het niet meer netjes zitten

. Nog een stukje voorbij de racebeesten gereden zelfs, en de rest van de rit had hij er toch lol in!!! Voorop lopen, spontaan even aandraven, rondkijken, en maar briesen en maar briesen, geen pasje kreupel ook. Na anderhalf uur nog voorwaarts en zin om te gaan, mag ik nog even? En ook voor het eerst echt meedenkend bij het rijden ipv enkel bijna mechanisch op alle hulpen te reageren.
We hadden alle drie het gevoel dat hij eigenlijk nu pas mentaal wakker was geworden en plots merkte dat hij in een hele wereld kon lopen, super! En eindelijk, eindelijk voelde ik ook een soort klik met hem, had ik het gevoel echt kontakt te krijgen met de persoon binnen in hem.
Ik ga hem straks nog even aan de hand stappen, en morgenvroeg opnieuw, ij zal wel spierpijn krijgen. Morgen ook komt Raf de hoeven verzorgen, ben benieuwd wat hij er van vindt. En dan maar hopen en duimen dat hij die inspanning echt aankon en zich niet geforceerd heeft en dat de verandering zich doorzet, dat zijn hoeven het ook uithouden. Maar dit pakt niemand ons nog af, nu ik weet wie er daar binnen in dat dier woont ga ik door tot hij echt wakker en vrij blijft!