Nathalie Lagasse schreef op donderdag 22 november 2007, 12:06:


tsja, in een glazen bol kijken, dat ik ook wel eens willen.
mijn ervaring: merrieveulens spelen over het algemeen minder (ook met elkaar) dan hengstjes.
wij hebben ongeveer 15 veulens gehad, en tot nu toe zijn dat onze bevindingen.
ook vorig jaar hadden we weer 2 veulens, beide merries, van bijna dezelfde leeftijd, en we hebben ze (helaas) maar heel weinig met elkaar zien spelen.
dit voorjaar hadden we een hengstveulen, we hoopten dat hij veel zou gaan spelen met de enters, maar ook dat gebeurde niet.
wel heeft hij voorkeur voor 1 van beide, en komt het wel eens tot een racepartijtje, of wat "kopklooien" maar daar blijft het bij.
als je nu de playdrive laag inschat en je veulen gedraagt zich "mentally balanced" zou ik alleen de kudde uitbreiden met een paard dat jijzelf echt graag wilt hebben.
(anders laat je je eigen merrie toch nog een keer dekken? :))

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 22 november 2007, 12:22:


Ik heb vorig jaar mijn A welsh geprobeerd om na 1 jaar aftespenen door haar in het weiland apart te zetten met een ander veulen. Moeder en dochter konden nog elkaar aanraken. Maar zowel moeder als dochter kropen gewoon onder het draad met stroom door. Dit heeft een aantal weken geduurt en ze gingen steeds weer door het draad. Ik heb het veulen toen met een ander veulen een paar kilometer verderop gezet want de moeder werd mager en het veulen veel te dik.

Eva Saegerman schreef op donderdag 22 november 2007, 11:53:

Het staat wel leuk kracht-termerig, een extra dimensie. Zo van: "dat wat ik vind, dat vind ik ook wel héél erg echt".

Hallo,

Belofte maakt schuld, 'k had beloofd om een een verslagje te maken van ons WE Ardennen (Erezee, in de buurt van Durbuy) zonder bit en ijzers, en hier is het dan...

Zoals jullie me reeds hadden gezegd, was er niets om mij zorgen over te maken om bitloos te rijden. 't Ging vanzelf. Nu het waren erg brave paarden die best met lange teugel gereden werden, en op een klein incidentje na - in galop bergaf omdat mijn paardje een ander per se wilde volgen en ik dit niet meteen opgelost kreeg - maar of dit met bit wel gelukt zou zijn is natuurlijk maar de vraag - was het heerlijk.

Op de eerste dag zat ik op een ijzeloos paard. Het was wel het enige van de kudde voor zover ik begrepen heb en dat ging al bij al goed. Ze zouden wel ijzerloos willen, maar de meeste van hun paarden hebben een ijzerverleden achter zich en voor de meeste is het daar echt niet te doen. Mijn ijzerloze paardje zocht zelf zijn weg, op de harde onregematige rotsgrond liep hij gevoelig, maar toch nog heel behoorlijk en tredvast.
Op dag 2 kreeg ik een paardje met ijzers dat zeer goed bergafwaarts kon.
Voor al die paarden daar heb ik een diep respect gekregen. Als je ziet wat die allemaal kunnen en doen zonder zich ergens over op te winden...

Op een bepaald ogenblik lag er een serieuze boom over de weg. Het was zo'n typisch Ardens bospad met links een erg stevige helling (te voet zou ik er nauwelijks opgeraken) en rechts dan steil naar beneden. De paarden gingen moeiteloos naar boven en mijn mederuiters ook naar beneden, waarbij één paard gewoon op zijn achterwerk ging zitten en zich naar beneden liet glijden. Slim vond ik dat. Ik zag het zelf niet zitten om naar beneden te gaan (ben vorig jaar serieus ten val gekomen en dat was in een (zelfs lichte) afdaling. En ik weet het: dat zit gewoon tussen mijn oren.

Nu Henk (de eigenaar) verzekerde me dat dit voor het paard absoluut geen probleem was, dat dat zelfs haar sterke kant was... en dat was ook zo. Met lange teugel (zoals zowat het hele weekend ging ze naar beneden alsof ze de hele dag niets anders deed.
Ik moet zeggen: dit heeft deugd gedaan voor mijn zelfvertrouwen.

Ik zie me dit allemaal met onze paarden niet doen. Die verongelukken volgens mij binnen het half uur. Modder, glibberige bladeren waardoor je niet ziet wat de ondergrond is, snelstromende riviertjes (het heeft water gegoten) met grote keien, bergop, bergaf, keien, rotsen overal... En nauwelijks een stap verkeerd zetten. Henk zei wel dat dit ook voor de paarden wat tijd gekost heeft (ze kwamen van Nederland).

Tegen valavond zagen we een kudde herten met een pracht van een hertebok met een ernorm gewei op zijn hoofd. Als afsluiter kon dat tellen!
Ik ben compleet ontspannen terug naar huis gegaan en het is voor herhaling vatbaar (maar dan liefst wel met beter weer).
Mijn horizon is weer verruimd en paarden zijn (ongeloofelijk maar waar) wéér in mijn achting gestegen.

Groetjes, Lena (alweer iets meer PN )

Lena schreef op donderdag 22 november 2007, 14:46:


Mooi, heerlijk genoten heb je!! Fijn zo'n ervaring!

Lena schreef op donderdag 22 november 2007, 14:46:


Wow, proficiat !
En dan nu ... thuis je eigen paardjes ook bitloos?
Of gaat dat nog net iets te vlug ?...

Ik ben een maand geleden ook in één keer omgeslagen van met bit naar bitloos. 'k Had pas een paard op proef dat altijd met bit gereden was. Bitloos was best wél spannend. (Heb mijn eerste ervaringen opgedaan tijdens een basiscursus bij Pien & Jack (Spirithorses). Dit bleek ook geen enkel probleem. Dus heb ik mijn proefpaard ook maar meteen zonder bit gereden.
Je houdt er niks aan over, alleen een super gevoel van overwinning. Alsof je de "Iron Man" op Hawaï gewonnen hebt - maar dan zonder ijzer. Euh ...
What's in a name

Succes verder,

Herman

Eva Saegerman schreef op donderdag 22 november 2007, 11:30:

.Ik moet het in alle opzichten met je eens zijn Eva! Ik snap ook niet hoe je, met het hoofd zo kort bij je te houden, elke vorm van verzet of schrik, in bedwang kunt houden. En stress vermijden is wel het enigste wat je nièt moet doen, mijns inziens dan. Hij moet er mee leren omgaan. Ik wil niet zeggen dat je het héél erg moet maken, maar maak er ook geen watje van. Waarom wil je er persé op, trouwens? Om iets te bewijzen?

Hallo ,

Ik heb een kleine vraag ,

Hoeveel hooi geven jullie aan één paard per dag wat 24/7 uiteraard op een wei staat met enkele sprietjes gras ?

Bedankt alvast.

Mvg,

Svenna Bertram

Heeft iemand redenen om te kiezen voor wormentelling door een erkend labo of door de dierenarts? (behalve de prijs misschien)
Zelf denk ik: labo heeft nog meer ervaring... ziet meer soorten?? Wat jullie?
Myriam

Caatje schreef op donderdag 22 november 2007, 15:44:


dank je

Ik ben op zoek gegaan naar info rond zadelmak maken van paarden met behulp van clickertraining en stond er versteld van dat er veel meer trainers zijn die hun paard zadelmak met met clickertraining dan ik dacht!

Hier enkele links:

clickertraining.htm" target=_blank>http://www.hestagaman.nl/clickertraining.htm

http://home.tiscali.nl/ijslanders/wie%20wat%20waar.htm

een filmpje: http://www.atlatl.com.mx/youtube/viewvideo.php?id=Mm7fto0qWPo

http://www.wattedoen.be/zoekertjes/2-pensionplaatsen-432260_202.shtml

Caatje schreef op donderdag 22 november 2007, 9:32:


Ze had een ontstekingsremmer gekregen en antibiothica spuit.
Vandaag had we smorgens vroeg al gebeld met de vraag of we ze niet nog antibiotica moesten bijgeven, en ja zei ie. kon ie dat gisteren niet zeggen??
Ook zegt hij zet ze op hoefijzers en het is meteen opgelost. Maar nee dat willen we niet.

Caatje schreef op donderdag 22 november 2007, 15:44:


Ik heb weinig zin er verder op in te gaan. Niet op Eva die zegt dat ze wel in de bak zonder touwtje traint, maar op straat met? waarom? Heeft dat iets met veiligheid, met mogelijk gevaar te maken soms?
En niet op Caatje die zegt dat ik geen stress moet vermijden, maar hem er aan moet wennen, behalve als het te erg wordt? Hoe stel je je dat voor? Heb jij wel eens een in- een -seconde -ontplof-paard gehad en getraind? Heb je wel eens meegemaakt dat dat gebeurd als je een touwtje op z'n rug legde? Als er een touwtje langs zijn achterbeen dreigde te gaan schuren? Weet je wat een echt trauma kan doen bij een paard? Een paard wat 10 keer in rengalop een 50x 30 bak rond panikeert en snorkend van angst, bevend in de verste hoek van je af, voorlopig niets meer met je te maken wil hebben?

Ga er lekker op zitten joh, neem het touwtje in je handen en kijk waar je blijft als ie te veel druk voelt.
Angela is zich een paar weken geleden nog kapot geschrokken bij het eerste trainen aan de lange lijnen. Dat had ze niet verwacht van lieve Shiny. En nu loopt hij ermee alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Stap voor stap tot in den treure getraind, zonder iets over te slaan.
Waarom ik er op wil, heb ik uitgebreid beschreven.
Niet voor mij, als demonstratiepaard is ie geweldig, maar voor hem zelf. Mocht mij iets overkomen dan is het een normaal berijdbaar paard, dan zal hij niet bij gods gratie als grasmaaier fungeren, niet , ook volgens mijn vriend Conrad van Pruijssen die enkele duizenden probleempaarden getraind heeft, van de een naar de ander verhuizen en uiteindelijk zeer vroegtijdig bij de slager belanden, omdat niemand er iets mee kan. Nee, zijn trauma zal zover en zodiep mogelijk weggetraind worden, ZONDER dit via de meest stomme weg te doen door stress op te roepen. Dan blijft het namelijk gewoon aan de oppervlakte. Hij moet en zal een veel meer kunnend (dat is hij dus al) gewoon rijpaard worden, juist door in zijn training stress te vermijden, door hem aan voor hem zenuwscheurende situaties te laten wennen, stapje voor stapje.

Laat mij dus maar lekker doen, ik ga een watje van hem maken.

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

charlot van r schreef op donderdag 22 november 2007, 16:47:


Maar goed dat je nu een andere DA zult hebben hé !