Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag 20 november 2007, 20:35:
> Esther schreef op dinsdag 20 november 2007, 20:17:
>
>> Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag 20 november 2007, 20:15:

> laten lopen...zonder te glijden. Redelijk zwaar, zwart zand
> maar niet glad....denk ik. moet nog testen. Denk dat ze het
> nodig heeft. Onbelast lijkt ze er wel tegen te kunnen.
> Tot ze me er af gooien...

(van het terrein)
Niet longeren Jacqueline, echt niet. Ook al lijkt het alsof je paard het wil.
Je spreekt hier over mogelijk beschadigde gewrichten, banden,... Wie weet wat er beschadigd is?? Zoiets is echt niet van de ene dag op de andere genezen ook al vindt je paard zelf van wel.
Mijn Pête heeft ook eens wat gewrichtsbanden naar de verdoemenis geholpen. 2 weken na haar operatie mocht ik beginnen stappen en dan hing ze geregeld ergens in de lucht. Een pingpongbal aan een touwtje. Wat wil je, zo'n frisse jonge merrie, die eigenlijk geen pijn had. Ze was toen zelfs niet eens mank ofzo, geen pas. En toch, ze moest zich 3 maanden rustig houden, alleen stappen, niet op de cirkel. Zodat de overblijvende banden de kans hadden zich te herstellen. En ondanks mijn pogingen haar te kalmeren, is het toch net iets te vaak mis gegaan. Gevolg, nog drie maanden revalidatie erbij omdat de boel niet genas om uiteindelijk te eindigen met een chronische onherstelbare schade.
Wil je geen schrik aanjagen. Maar ik begrijp dat je nog steeds niet precies weet wat er nou net geraakt is? Als ik jou was zou ik dan heel voorzichtig zijn en héél veel geduld hebben. 3 (eigenlijk 4) maanden stalrust + stappen (draven is daar dus ook al niet bij) is bij DA's (in het beste geval) al de termijn voor een paar simpele verokken/beschadigde gewrichtsbandjes. En dat heeft dan niets met tradi of natural te maken (buiten dat stalrust-ding natuurlijk) maar is gewoon de tijd dat zulke verwondingen nodig hebben om te herstellen.
Te vroeg weer teveel laten bewegen, daar kweek je chronische blessures mee. En dat vergeef je jezelf nooit.