heidy smid schreef:

Er gaat over het algemeen een heel jaar van vachtwisseling (seizoenen) aan vooraf eer een paard voldoende 'afgehard' is ja, maar sommige paarden hebben er toch langer voor nodig, dat zie ik bij een aantal van mijn eigen paarden. Waar de koudbloeden (Haflinger, Fjorden, Ijslander) 'vanzelf'gaan en ik me niet druk hoef te maken moeten we de warm-/volbloedigen die een stalverleden hebben meer in de gaten houden. Mijn eigen Arabier heeft er jááren voor nodig gehad, net als Opal van Isabel, maar inmiddels is ze winterhard. Bij Holly (Quarter) lijkt het ook (met moeite) de goede kant op te gaan nu, die is al 4 jaar hier en e i n d e l i j k zit er schot in die wintervacht.

Wat inderdaad ook van belang is, is de plek in de groep. Nieuwe paarden mogen niet overal zomaar mee-eten en de beschutte plekken hebben, die zijn voor de hogeren in rangorde. Altijd één voerplek meer dan er paarden zijn wil daarbij wel helpen. Dat is ook de reden dat zo'n nieuw paard de eerste winter een deken op krijgt, tóch even wat beschutting.
Bovendien vallen nieuwe paarden vaak wat af totdat hun plaatsje in de groep duidelijk is, het warmhouden kost hen dan veel energie.

Groet, Pien

hoi Nathalie,

Ik volg altijd met heel veel plezier je posten op dit forum.
Ik ben zelf ook een fervent Parelli-mens (oei,oei, een wat een statement)
en vind het soms jammer dat mensen hun oordeel over de methode vormen op basis van achterhaalde of onvoldoende informatie.
Jij laat in je antwoorden, je foto's en filmpes zien waar Parelli in wezen over gaat: love, language and leadership, in equal dosis!
Keep up the good work!

Nils Vellinga schreef op zondag 11 november 2007, 19:56:


Klopt
Jolien heeft het ook mogen ondervinden met Queenie, maar geheel onverwachts
Ze was net aan het flink pertrol (galop) aan het geven met Queenie op een buitenrit toen een van de teugels loskwam en ze dus nog eentje in haar hand had. Jolien gaf dezelfde hulpen om te stoppen maar dan met een teugel. Queenie stopte net zo snel als anders, stond stil, wij konden de teugel weer vastmaken en Jolien zette haar galopje verder.

Piet schreef op zondag 11 november 2007, 21:34:


ja ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar ik heb de indruk dat ik mijn hulpen veel correcter geef of dat ze veel exacter toekomen bij mijn paard met een bitje dan met een bitloos hoofdstel. Daarom wil ik liever op deze manier door oefenen tot het gehele hoofdstel overbodig wordt.
Ik heb nochtans echt wel een hele tijd bitloos gereden hoor. Mijn d-pony heb ik zelfs eerst bitloos opgeleerd, maar ik ben daar achteraf dan toch op teruggekomen en ik vind dat ze nu beter loopt eerlijk gezegd... Ze was vroeger nooit licht in de hand en liep heel erg op de voorhand. Met 2 vingertjes met een bitje rijden leek mij dan een betere keuze dan veel te vaak druk op de neus te moeten zetten omdat ze der maar op los bleef beuken.

Ik rij trouwens zo dat wanneer ze zichzelf ook maar enigzins begint te dragen, ze geen teugeldruk voelt. Wendingen rijden (of zijgangen ed.) doe ik door de teugel tegen de hals aan te leggen. Mijn handbewegingen zijn dezelfde als hoe je ze zou doen met een neckrope en overgangen enz gebeuren op mn zit. Het hoofdstel dient dus gewoon om haar weer even op 4 benen te helpen als ze de balans kwijt is en dat voel ik dus veel beter aan met een bit dan met een bitloze optoming... Fingerspitsengefül (of hoe schrijf je dat?)...

Moeilijk uit te leggen... en heel persoonlijk denk ik... Ik heb nochtans van kind af veel zonder zadel en gewoon met een halstertje rondgecrossed met mijn pony (die pony kan inderdaad nog steeds bitloos gereden worden zonder enig probleem), maar bij mijn grote pony wil het 'echte werk' (en dan heb ik het gewoon over zichzelf dragen) me gewoon niet lukken zonder een bitje...