Hoi Ingrid,

Maak je je nu niet ongerust? Zoveel gevallen van verdwenen paarden en pony's en zo.

Nee, nog niet meegemaakt met mijn pony. Maar wel met onze hond: Wat voor ras het is, of we willen bellen als ze puppies krijgt, of ze te koop is, waar we haar gekocht hebben, enz, enz, enz. Nou, ze is een kruising, gesteriliseerd en niet te koop.

Wel is iedereen erg onder de indruk als ik de jonge fries
Tije rij. Tussen de tinkers en manegepaarden valt hij wel op. Verder heeft hij erg veel plezier in het rijden en dat straalt hij gewoon helemaal uit. Jammer dat ik nu geen paard kan kopen anders stond Tije al bij mij thuis denk ik. Als hij zo goed blijft lopen moet hij vast binnenkort de manegelessen in en dat zou ik wel jammer vinden. Maar ja, ik wist waar ik aan begon.

groet
Elsbeth

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 25 februari 2004, 20:14:


Oef, nou, heb al die keren dat ik met Tamara gewandeld heb toch wel zeker één keer per wandeling de vraag gehoord: 'Is ze te koop?' of in ieder geval de opmerking: 'Wat een mooi paard is dat!'...heb ook wel eens bij één wandeling 3 keer! de vraag gehad of ze te koop was. Nou, dan word je ineens wel extra oplettend hoor hahaha.
Vond het ook best wel een eng idee, dan wil je gelijk je paard achter slot en grendel zetten ja
Maar ik zou Tamara ook voor geen miljoen verkopen hoor!...

Groetjes,

Linda

pony te koop is tijdens een wandeling of rit?

*********************************************************************

** Wij dus. Met Joseph! Als we aan het rijden zijn, of onderweg met de wagen
wordt ons regelmatig gevraagd of hij ook te koop is. En nog veel vaker wat
voor ras het is, hoe we er aan komen en sinds we bij Ememn wonen, of het de
Shire van de dierentuin is (die pas overleden is trouwens). Soms voel ik me
net een voorlichtingsbrochure te paard

Maar het is ook al eens voorgekomen dat we bij de stal kwamen en de boer
(eigenaar) ons een papiertje overhandigde met een telefoonnummer van iemand
die ons paard wilde kopen. Of we even wilden bellen!
De mooiste keer vind ik zelf nog steeds op vakantie in Overijssel. We waren
met z'n drieën aan het rondrijden (ik op Joseph, man en dochter op de fiets
met de honden) en stopten bij een restaurant om wat te drinken. Omdat Joseph
veel te groot was voor het fietsenrek bonden we hem aan een boom naast de
weg en naast het terras. Even later kwam er een witte bestelauto voorbij,
keerde verderop en reed weer langs, keerde nog eens en reed nog een keer
langs! Wij grapjes maken over iemand die niet wist welke kant hij opwilde.
Toen kwam die auto (vanaf de andere kant) weer aan en parkeerde naast het
terras. Een man stapte uit en vroeg of dat ons paard was.
Het bleek dat wij daarvoor langs zijn huis waren gereden en hij vond het
zo'n mooi paard dat hij in de auto was gesprongen en ons was achterna
gereden. Zelf mende hij, maar zijn kleindochter zocht een rijpaard, ons
paard leek hem de ideale combinatie. Prachtig voor de wagen en prachtig
onder het zadel. Wat we er dus voor moesten hebben!?!
Mooi niet! Van Joseph blijven ze af!!!
Wel hebben we hem het adres gegeven van de stal waar we onze shire gekocht
hadden.
Een half uurtje later reden we weer verder toen we opeens een auto achter
ons hoorden. Een witte bestelwagen. Weer die man! Hij had het er thuis met z
ijn vrouw over gehad en die wilde niet geloven hoe mooi Joseph was, dus had
hij haar in de auto gezet en was ons gaan zoeken. Of ze even ons paard mocht
bekijken )
Zij was het gelukkig helemaal met haar man eens, Joseph was een heel mooi
paard!
Maar dat wisten wij al lang ))

Harriët*

Harriët * schreef op Wed, 25 Feb 2004 21:44:36:


Hoi,
Oef, blij te horen dat jullie dat ook meemaken. Hoef ik me dus niet extra zorgen te maken.
We wonen dicht bij een woonwagenkampje en dat volkje kijkt ook altijd zo heel erg geinteresseerd naar Isabella. Ze weten dondersgoed waar ze staat. Toen we net onze nieuwe marathonwagen hadden durfden we echt niet te gaan "showen" hoor daarlangs. Ach, beetje vooroordelen hebben we wel eigenlijk.

Maar wij krijgen inderdaad ook regelmatig de vraag wat voor ras het nu is. Raar, want ik dacht dat de meesten toch wel een shetlander zouden herkennen. Alleen hier in de buurt staan vrij veel kleine pony's (van mini tot kleine maat), maar de onze is een grote maat en eentje met een vrij lange rug en dus ruime stappen. Dan oogt ze wat anders. Vooral voor de wagen kan ze enorme lange passen maken en we krijgen ook vaak genoeg opmerkingen dat ze zo mooi loopt (loopt ook altijd aan de teugel en ik doe niets hoor).

Maar zo zie je maar, het is niet altijd een voordeel om een mooie pony te hebben, want je valt wel op.
Overigens met de hoefschoenen vallen we dubbel op. In dat opzicht voelen we ons ook vaak een informatie-folder hoor. Wat is dat nou? Hoort dat bij het ras? Is dat voor de sier? Heeft ze iets aan haar hoeven? Waarom zitten die blinkende dingen bij haar op haar voet, die horen toch eronder? (ook zo'n pracht van een vraag).

Soms ook ontroerende verhalen. Gehandicapte jongen met een shet die graag ment met die pony. Die pony was alles voor die jongen. Echter kreeg het beestje erge last van zijn hoeven en ze waren van alles aan het doen om de pony weer op de weg te krijgen. Dus die man was zeer geinteresseerd in die schoenen. Dan is het o zo spijtig dat je op dat moment geen pen en papier hebt in het bos (beiden niet) en ik hoopte maar dat die man het internetadres van de heer Smit kon onthouden.
We zullen inderdaad voortaan een folder in de wagen leggen haha, met daarop ook de omschrijving van een shetlander.

Wat een haar heeft dat beest; is het een speciaal ras, want normaal hebben ze toch niet zoveel haar?
Mag ik even aan de pony ruiken? Vind dat zo lekker ruiken.

Och we maken eigenlijk altijd wat mee. Alleen daarom al is ze niet te koop.

Groeten,
Ingrid

Hoi,

Leuk hè, die belangstelling onderweg! Een paar dagen geleden reed ik met
Fálki langs een fietspad, op een tijd dat daar veel scholieren langskomen
(terug van school naar huis). Een meisje van zo'n 12/13 jaar oud fietste
langs en zei "hee, zo'n zadel heb ik ook!". Ik zei "o ja? Lekker zadel hè,
vind je niet?" en ze fietste weer door. Even later ging ik eerst een stukje
in galop, en toen in ren-telgang. Toen ik dat meisje op de fiets voorbij
kwam, riep ze een beetje paniekerig "Mevrouw!!! Uw paard heeft iets aan zijn
benen!"
Ik natuurlijk meteen stoppen, dat meisje klonk zo opgewonden dat ik echt
schrok en dacht dat er iets mis was, een wond of zo?! Het bleek dat ze had
gezien dat mijn paard zijn benen helemaal in de verkeerde volgorde
neerzette, en ze concludeerde dat hij waarschijnlijk niet in galop wilde
omdat hij pijn in zijn benen had !
Toen ik had uitgelegd dat Fálki een IJslander is, en wat tölt is en telgang,
vond ze 't "kei-gaaf" en "echt TOP"! Ik ben nog een eindje met haar op
gereden, want ze wilde graag ook tölt zien. Nou, ze wil nu vast een
IJslander voor d'r volgende verjaardag ...
groeten,
Karen