cornelie schreef op vrijdag, 8 juli 2005, 9:11:


Op zich staat dat al in mijn stukje Cornelie:

Langere paslengte is gelijk aan hogere gemiddelde snelheid bij gelijke lichamelijke belasting. Voor het onderstel is wellicht de schokbelasting zelfs lager door het kleinere aantal passen, maar dat is slechts een veronderstelling. Verder zit je bij een snellere rit korter in het zadel.
Als het resultaat je ook belangrijk is, dan belast je dus je paard minder bij een hogere snelheid en indien niet, dan is de belasting geringer bij dezelfde. In die zin is (bijna) alles wat de paslengte langer maakt in het belang van je paard.

e m kraak schreef op vrijdag, 8 juli 2005, 13:49:


Correct Egon.
Op het moment dat deelname aan wat voor sport ook van recreatief naar resultaatgericht verschuift stap je op een glád hellend vlak.
Het vervelende is dat je eígenlijk al op een hellende vlak stapt zodra je besluit te gaan paardrijden. Ook dát is namelijk niet in het belang van het paard.
Ik zie daarom geen absolute grens en kan die alleen voor mezélf trekken: ik kies heel egoïstisch wel voor mijn eigen lol bij het rijden doch ken mezelf en doe gewoon niet mee aan een sport. Voor een ander echter??

Bij endurance wil ik een opmerking plaatsen: een paard is níet op duurbelasting op snelheid gebouwd en wél een blessureverstopper.
Paarden zijn namelijk door de natuurlijke selectie geprogrammeerd op het niet laten blijken van lichamelijke gebreken. Roofdieren zijn hier nl. héél kien op en ook in de kudde leidt het tonen van een zwakte onmiddelijk tot erosie van de sociale positie.
Dit maakt het voor ruiters en veeartsen erg moeilijk om een ontwikkelend probleem vroegtijdig te signaleren. Uitsluiting vindt hierdoor in de regel plaats als er al een probleem ís. Door de vrij strenge normen zijn de problemen in de regel gelukkig niet permanent maar blessures zijn helaas wel bijna normaal.
Best een listig punt dit.

Havank schreef op vrijdag, 8 juli 2005, 17:51:


Klopt en daar hééft de evolutie- en hébben slimme fokkers inderdaad op geselecteerd. Een slimme trainer traint paarden daar ook op.
Zoals ik ook aangegeven had zijn paarden NÍET voor hoge snelheden ideaal. Wel voor het afleggen van lange afstanden over harde bodem in wandeltempo en ook voor korte explosieve sprints. Desondanks zijn ze ook bij sprints níet snel. Als de natuur ze op echte snelheid geselecteerd zou hebben dan hadden ze flexibele ruggen gehad. Die kost echter meer energie en paarden zijn overlevers voor marginale omstandigheden. Hun strategie tegen roofdieren is maar heel beperkt de snelheid.

Bedenk eens waarom een windhond sneller is dan een paard en waarom een jachtluipaard nóg veel sneller is terwijl die beiden veel kortere pootjes hebben....


Bij de snelheid en cw-waarde (van de benen) waar het om gaat is dit nauwelijks van belang. De luchtweerstand van het paard zelf en de ruiter zijn van een heel andere orde en wél van belang.
Bij endurance echter heb je het over snelheden waarbij zelfs de weerstand van ruiter+paard niet doorslaggevend is. Dat gaat bepaald geen 60.

Ja, inderdaad en exact dáárom gaat bij een hardere bodem een paard de pas verkorten. Klopt, je hebt het.

cornelie schreef op vrijdag, 8 juli 2005, 20:38:


Zoals ik aangaf Cornelie heeft ieder zijn eigen lijn en je kan zelf ook het beste bepalen waar voor jou en jouw paard de competatieve grenzen liggen.

@Hans: 'rennen' is groter dan NL en bovendien groter dan alleen de paardenwereld. Als jouw wereld anders is; prima.
Bedenk dat in de renwereld de ondergrond meestal ideaal is en dus het punt helemaal niet zo speelt. Dat verandert echter niets aan die werkelijkheid.
Het ging evenwel over endurance en daarbij is de ondergrond niet altijd ideaal. Hier in Spanje wordt ook wel 160 km. over camino = aangestampt splitpad, gereden. reken maar dat die paslengte dan speelt

Als ik hier een beetje afstand 'moet' afleggen, pak ik elke akker en boomgaard mee waar maar mogelijk. Het verschil in snelheid is overduidelijke en toch is de hartslag dan lager.

Even wat anders: het gewícht van het hoef'beslag' is naast de paslengte het meest kritisch.
Bij 25 km/u bv. moet de hoef elke pas van nul naar 50 versneld en van 50 naar nul vertraagd worden. Zoals je weet kost versnellen en vertragen het kwadraat van snelheid hoúden. Geef me het gewicht van hoef+onderbeen en het gewicht van het beslag en ik reken voor je uit wat het verschil in arbeid is, desnoods zelfs benodigde calorieën, om 60 kilometer met 25 km/u af te leggen.
Het gewicht van het hoefbeslag varieert enórm met het gebruikte materiaal: ijzer weegt drie maal wat aluminium weegt en plastic daar weer de helft van. Zo zie je al heel rap dat plastic beslag snel slechts 15% weegt van wat een hoefíjzer weegt en daardoor veel eerder de grotere efficiëntie van de grotere paslengte waard is.
Ik rij geen endurance en ga dat ook niet doen, maar zou áls ik ging rijden een overweging maken tussen de lichtste hoefschoen en plastic beslag. Dat plastic beslag zou ik dan onder líjmen. Het hoeft er tenslotte alleen maar voor de wedstrijd onder.

Hieronder een zo letterlijk mogelijk vertaald stukje uit de bijbel voor Klassieke (FEI) Dressuur:

Das Gymasium des Pferdes - Gustav Steinbrecht
over hoeven

'Kan de ruiter het door deze zorgvuldigheid mogelijk maken om blootsvoets te rijden dan wint hij hiermee een dubbel voordeel. De natuur heeft de hoef met zulk een taaiheid en flexibiliteit bedeeld dat deze niet alleen de inwendige zachte delen beschermd maar door de laatste eigenschap ook de aanraking met de ondergrond verzacht. Als gevolg hiervan wordt de gang van het onbeslagen paard niet alleen prettiger voor de ruiter, doch ook minder belastend voor de eigen gewrichten zijn als die met beslagen hoeven.
Daarbij worden de hoeven niet door de onkunde van de smid in hun gezonde natuurlijke groeiproces gestoord.
Het plaveisel van onze bebouwde wereld laat het in de praktijk niet altijd toe, maar áls het mogelijk is mag men dit niet verzuimen.'

HC

Trudy schreef op zaterdag, 9 juli 2005, 20:40:


Eigen vertaling

Zó oud is het bepaald niet Trudy; tis eind 19de eeuw. Wel is dit het oude en nieuwe testament voor Klassieke Dressuur.

Jazeker, maar dat is hoewel bepaald vriendelijker dan je nu alledag kan zien erg op cavalerie gestoeld hetgeen logisch is omdat Gustav Steinbrecht uit die hoek kwam.

Zijn zienswijze op spoorgebruik vertaal ik beter helemáál niet. Zelfs de rejoneadores, vaqueros, campesinos en gardians zien sporen en de stang als een eerste hulp bij stieraanvallen. In de zin van 'voor een aanstormende vrachtwagen is álles toegestaan om paard-e-ruiter uit de weg te krijgen' en is bloed een schánde. Steinbrecht ziet in bruut gebruik een weg om licht respect voor het been te krijgen.

Als je info over bitloos rijden wil, is de oudste bron een Romeinse veldheer die in West-Afrika de Berbers zonder ander 'optoming' dan een leidstok paarden in veldslagen gewéldig ziet rijden. De oudste afbeeldingen hiervan zijn rotsgravures van minimaal 2000 BC. Solinski behandeld dit uitvoerig in zijn 'Reiter, Reiten, Reiterei'. De hele rijstijl van Solinski bouwt hierop, op die oude Berbers, verder.
Ik kan dit boek aan een ieder die paardgericht denkt aanraden.

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:


Achteraf is vaak alles anders. Voor jezelf en voor anderen helemaal.

Wanneer echter de ernst van de situatie kritiek is, moet je dát doen wat werkt. Met een koppige knol midden op de weg voor een aanstormende dikke vrachtwagen is, nog afgezien van jezelf, álles paardvriendelijker dan geplet worden. Zo ook verdrinken.

Aangezien het vaker gebeurt: is het mogelijk om érgens een flauw af-/oplopende kant te maken?

sue schreef op dinsdag, 12 juli 2005, 23:29:


Hmmm... Kán wel, maar het risco is dat ze dan niet bezig is met 'hals buigen' maar haar toet snel naar het snoepje rikt en weer terug. Het gaat om het ontspannen en dát mis je dan.

Wat een mogelijkheid is om je ene hand op de schoft te leggen en met de andere héél lichtjes de toet mee te helpen.
Een andere is de staart punt naar de ribben leggen en daaraan laten snuffen en dat uitbouwen naar zonder staart.
Een hulp kán zijn het paard met de flank naar het het te zetten zodat het daar niet heen draait, maar dat kan ook het effect hebben dat het paard zich wat opgesloten voelt en niet ontspant.

Tot slot een methode die met snoepje wel werkt en dat is mbv targetten en bridgen (ook wel 'klikkeren' genoemd maar kan ook met de stem). Dat bouw je dan uit met het snoepje pas geven na enige tijde de hals goed houden.
Ik geeft die als laatste omdat het veronderstelt dat je goed kan targetten.

Ilona Kooistra schreef op donderdag, 14 juli 2005, 9:07:


Ik heb twee jaar geleden van een leidtouw een bb geknoopt en ben ermee de polder ingedraafd, ook langs een trekker. Toen is bij Morrie ergens een spaarlampje gaan branden en is ze op een lange weg gegaan.
Moritz was toen nog een stuk jonger en in het geheel niet aan een 'zachte' benadering gewend en reageerde supersnel en relatief licht.
Wat mij betreft is Moritz gewoon een groot, héél sterk, listig slim en verder normaal paard.

Ik denk dat Morrie en haar paard op het moment geen gelukkige combinatie zijn en Morrie inderdaad zélf een paar knoppen om moet zetten. Moritz wordt door haar onbewust beloond in zijn gedrag. Die knoppen moeten echter wel binnen het bereik van je persoonlijke opbouw liggen en dat kan ik niet beoordelen.

Morrie heeft eerder aangegeven dat vrijheidsdressuur ge-wél-dig gaat met Moritz. Wellicht is dat een weg om met hem verder te gaan.
Parallel misschien werken aan een andere manier van rijden op een ander paard, maar ik denk dat dit niet zo zinvol is omdat het uiteindelijk om het vertrouwen in haarzelf in combinatie met haar tankie gaat.

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 12 juli 2005, 23:05:


Goede ontwikkeling! én een goede ervaring mbt blootsvoets en werstrijdsport!!
Bedankt voor de link.

.. door tegen beter weten in te reageren:

http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?sid=&f=51&t=438692&start=0&st=0&sk=t&sd=a

klaas.feuth schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 15:33:

.

Buenas Klaas. Ik ben geïnteresseerd in de bron hiervan. Als dit bijvoorbeeld na een gewenningsperiode in draf is, is het fórs en belangwekkend.
Is het tijdens de gewenperiode, dan hoéft het geen serieus punt te zijn, maar dan moet er een 'leercurve' in de hartslag zitten over een paar dagen tot weken.
Na elke gebruikspauze zou de leerkurve steeds korter moeten worden.
Ben benieuwd.

Malenka schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 23:59:


Gooi het zelf in de groep Ik vind dat ik mijn 'goed daad' wel weer gedaan heb daar

Frans Veldman schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 22:43:

Nee Frans: tis een kwestie van het meest effectieve compromis. Een kat met een groter blikveld zou die muis eerder zien....
Het hele evolutieproces is een 'spel' van specialisatie en generalisatie in een continue veranderende wereld.
Genetische variatie is daarbij het toverwoord. De variatie zorgt voor 'afwijkingen' en de omstandigheden 'selecteren' de dieren met het grootste voortplantingssucces.
Zo hebben haaien; de met afstand meest succesvolle 'roofdier'groep de ogen volledig aan de zijkant. Het topmodel, de Mako, is in alle opzichten een superhaai. Zelfs met leervermogen en een warmbloedig systeem. Toch is het als specialist een veel kwestbaarder dier als zijn primitievere neven.
Terug naar paarden: het evolutionaire traject van de paardachtigen is ook verreweg een echte lijn geweest en de huidige soorten zijn relatief kwestbare specialisten.

Wat betreft die intelligentie: sluit me helemaal aan bij Egon.
Selektie door de mens zal niet de slimste=lastigste naar boven hebben doen drijven maar dat geldt ook voor het natuurlijke selectieproces waar curiosity de kat kills.
Gewoonte = veilig. Dat een bepaalde merrie zich voortplant 'bewijst' haar 'wijsheid' en in haar keuzes volharden geen experiment. Het'natte-apen-verhaal is een succesvolle overlevingsstrategie. De genetische variatie zorgt ervoor dat er vroeg of laat een vragensteller komt en het antwoord is vaak eenvoudig: die wordt wel/niet opgegeten

Of een individueel paard 'intelligent' is, is voor ons nauwelijks de definieëren, laat staan bepalen. De omgeving is daarbij sleutel en ook of het dier voor páárdenbelangen slim is. Het probleemoplossend vermogen in een mensenwereld is alleen in een mensenwereld van belang en daar is een paard niet in geëvolueerd. Het domesticatie-proces is maar een dun proces. Zeker bij paarden die relatief recent door de mens ingelijfd zijn.

klaas.feuth schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 17:27:


Hmm.... dus: ná een gewenningsperiode gemiddeld 10 bpm hoger bij gemiddelde belasting?
Dat zou ik als een serieus probleem opvatten Klaas. Helemáál omdat de voetzolen beschermd worden en daardoor een geringen dáling in hartslag effectueren.

Ik werk zoals je weet met een HSM met geheugen en voor ons is de leercurve sleutel bij álles.
De bpm is een directe indicatie van het stressniveau met 'stress' in de breedste zin.
Zelfs van niet- naar wel onder het zadel geeft bij onze paarden na de gewenning geen gemiddelde verhoging van 10 bpm.
10 bpm ervaren wij als érg veel. Bij een hoog draftempo bij 35 graden zitten onze best getrainde paarden op 85 - 95 en 10 bpm meer komt neer op een extra belasting van 11-13% = het equivalent van continue een maximale snelweghelling oplopen.
Over een pittige bergrit van een uur of 3 scoren bovengenoemde paarden ook onder de 100 gemiddeld (ex pauzes!) dus die 10 bpm zou ik echt zorgwekkend vinden.

Ik weet, zoals ik hier al eerder heb aangeven, hoe belangrijk het gewicht aan de voeten is, maar.....
Hoe zwaar zijn die hoefschoenen en bij welke snelheid meet je die 10 bpm? Heb ook de pasfrequentie of -lengte nodig, dan kan ik de extra arbeid globaal uitrekenen. Het lijkt me zo véél.