>> Maria Delavega schreef:
>> Ik begrijp uw reactie, maar heb besloten van ermee te kappen.
>> de hoofdreden is dat het een enorm vurig paardje is (Haflinger
>> zware val gemaakt) en met dit paard loop ik risico om nog meer
>> van m'n lichaam te verknoeien.
>> Mijn besluit staat van deze keer rostvast. Hij gaat weg, naar
>> beter baas dan mij.
> echt niet lukken wil, dat je als mens te kort kan schieten.
> Maar doe je hem weg, maak geen haast, zoek wel echt iemand
> waarvan je ziet dat diegene het echt ziet zitten met je paard!
> Dat ben je verschuldigt!!!
Persoonlijk denk ik dat veel van dit soort problemen met paarden ook in het dagelijks leven terug komen. Het gaat om de manier waarop je in het leven staat, gebeurtenissen ervaart, dingen verwerkt.
In mijn werk kom ik zeer regelmatig mensen tegen die, ondanks angsten, onzekerheden, depressies ook, toch willen (leren) paardrijden. Als jij niet sterk in je schoenen staat of niet goed in je vel zit houdt een paard je een spiegel voor en zal hij net dátgene 'testen', spiegelen waarin jij een tekortkoming hebt (al dan niet bewust).
Een voorbeeld is onze Izzy, de kleine Fjord die geweldig meegaand kan zijn, maar ook geweldig sterk (fysiek). Het is een heel betrouwbaar paard en a b s o l u u t niet dominant te noemen. Toch spiegelt zij met name de onzekere mensen die geen leiding durven nemen door zich niet goed te laten sturen, naar het midden toe te komen, niet te willen draven etc. Voor mij om mee te werken een enorm goed paard en prachtig om te zien dat je een stuk leiding moet nemen om dit paardje aan de gang te krijgen. Ze doet geen rare dingen, lijkt eigenwijs maar dat is ze helemaal niet, ze spiegelt gewoon. Zet daar een zekere rijder op en Izzy loopt perfect!
Hier op het forum zitten ook een aantal mensen die hun handen vol hebben gehad aan Izzy (nee ik noem geen namen) en door te leren in hun kracht te gaan staan, soms was dat echt wel fysiek, of door néé te leren zeggen leerden deze mensen voor zichzelf op te komen en hun grenzen te stellen. Mij maak je inmiddels niet meer wijs dat zoiets niet alleen in een samenwerking met paarden tot uiting komt, het kan niet anders of dat móét zich wel vertalen naar het dagelijkse leven van deze mensen.
De vraag is of je zulke mensen wel met zulke paarden moet laten werken. Ik zeg 'ja' mits de begeleider (lesgever in dit geval) in staat is de mens te prikkelen die grenzen op te zoeken en de mens te laten ervaren wat voor overwinning het kan zijn als je er zelf mee aan de slag gaat. Niet alleen ten opzichte van dat paard dus. Het paard geeft daarin alleen maar iets aan.
In geval van Maria met haar Haflo-Arab: Tuurlijk kun je ervoor kiezen een andere baas te zoeken. Je geet zelf al aan dat je niet zo sterk bent of misschien niet zo goed in je vel zit. Door het paard weg te doen en een ander paard te kopen los je het probleem in de kern niet op, dat weet je.
Want je kunt met een ander paard weer een ander 'probleem' in huis halen. Misschien ga je nu wel voor een heel braaf paard en eenmaal alleen met dat paard laat het zich niet vooruit rijden, en dan heb je in feite hetzelfde probleem, namelijk iets dat in jouwzelf kan zitten, waar jij van binnen aan moet werken. En als je daartoe in staat bent kun je misschien je eigen Haflo wél de baas. Want het zit meestal niet in het paard maar in de mens ernaast. Ik ken je verder niet maar kom dit wel vaak tegen. Dat is wat een aantal mensen je hier proberen duidelijk te maken.
Elzaliene, ik hoop niet dat ik je tegen een pijnlijke plek op schop, maar voor jou zie ik dat ook zo. Als ik van Eddy hoor wat voor een leuk en braaf paard Mike is dan denk ik: Had je dit werkelijk niet zelf opgelost gekregen door heel kritisch naar jezelf te gaan kijken in plaats van truucjes aan te leren om met hem om te kunnen gaan, gewoon, door ander in het leven te gaan staan ????
Ben benieuwd wat voor reakties ik hierop ga krijgen....
Groet, Pien
Warboel
