ik zou het toch ook erg moeilijk over mn hart krijgen om 1 van de paarden te moeten wegdoen... Maar ik besef wel dat er situaties kunnen voorvallen, waarin je niet te kiezen hebt en dan zou ik het beter en verantwoorder vinden voor de paarden dat ze naar een nieuwe (zorgvuldig door mij uitgekozen en goedgekeurde eigenaar :) ) gaan. Uiteindelijk heeft iemand ze ook aan mij verkocht, dus er zijn vast nog wel mensen die uitstekend voor hun kunnen zorgen en plaatsen waar ze evengoed terecht kunnen...

En toch zou ik het niet over mn hart krijgen als het zich niet als enige behoorlijke oplossing opdringt. Mijn ponietje was liefde op het eerste gezicht en die doe ik niet weg, ookal is ze te klein om te rijden ofzo (mensen snappen dat vaak niet, waarom ik die domme pruts daar nog heb staan; dat kost alleen maar geld). Darwin is er gekomen omdat Elly te klein was. Hij was niet waar ik naar op zoek was, maar hij brak mijn hart toen ik hem daar zielig bibberend van de schrik en totaal verwaarloosd in een hoekje van de stal zag staan... Hij strookt eigenlijk niet met wat ik graag met een paard wilde doen en ook niet met wat ik toen aankon bedenk ik me achteraf (was toen 16 denk ik en Darwin was een totaal probleempaard), daarom dat ik na verloop van tijd besloten heb een pony bij te kopen die ik puur op karakter heb uitgekozen: Sita dus. Uiteindelijk is dat gewoon een grote Elly, enkel dominanter en socialer (Elly is heel verdraagzaam, maar neemt zelf niet veel initiatief naar onbekenden; sita wel). Het grappige is door Sita bij te kopen, de band met Darwin ongelooflijk versterkt is. Ik doe met hem enkel nog de dingen die we samen wel goed konden en die hij wel graag doet, maar als ik zin heb in een fijne grote wandeling dan ga ik met Sita. Sita en Elly sluiten dan van nature wel beter bij mij aan, maar met Darwin heb ik met vallen en opstaan zo'n band opgebouwd, dat hij uiteindelijk misschien zelfs nog nauwer aan mijn hart ligt dan de andere twee

Op die manier zijn ze alledrie even belangrijk voor mij, ik kan me niet voorstellen dat ik er eentje zou moeten uitkiezen om weg te doen... Ik kan ook heel moeilijk begrijpen hoe mensen daar zo licht over gaan? Tzijn echt mijn maatjes... Je moet er nog maar naar kijken en je weet al wat er in die koppies omgaat... Hoe kan je nu geen vriend worden met je paard als je een hele tijd samenwerkt? Hoe kan een paard nu gelijk blijven aan een fiets na alles wat je samen hebt bereikt?

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:


Wat een heel ander verhaal is dan "met mijn nieuwe paard klikt het beter". Blij dat je snapt dat je daar reactie op krijgt.

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Inge Teblick schreef op maandag 21 januari 2008, 12:00:


Precies, het is niet zwartwit.
Ik heb in Mexico met dolfijnen in gevangenschap "gespeeld." Zeer amerikaans van opzet, walgelijk eigenlijk, maar je bent er dan toch dus dan onderga je het. Anders weet je ook niet precies wat je walgelijk vindt.
Vier groepjes van 6 toeristen werden in een bassin gezet waar de dolfijnen hun trucs lieten zien: iedereen werd op een fluitcommando door twee dolfijnen op de snuit genomen en met een rotvaart over de hele lengte door het water vooruitgestuwd. Ze lieten zich aaien, leken dat zelfs prettig te vinden en gingen op commando 'dood' liggen, op de wang zoenen, handje klappen en meer van die ongein.

Naast het bassin was nog zo'n enorm zwembad met een open verbinding, ik heb dat gecheckt. Een dolfijn die geen zin had in het toeristenvermaak kon daar naar toe zwemmen om met rust gelaten te worden, zo werd mij verteld. Het gekke was dat ze dat geen van allen deden. Blijkbaar was het verblijf in de bak met toeristen en het doen van de bekende spelletjes aantrekkelijker dan het verblijf in de andere bak waar rust heerste.

PaardEnSchool schreef op zondag 20 januari 2008, 23:27:


Vóór we alles op 1 (mest) hoop - waar trouwens óók mooie bloemetjes op kunnen groeien :) - gooien - een ostheopaat hoor je ook wel zeggen dat allerlei problemen vanuit niet goed werkende darmen kunnen komen. Een pijnlijke arm kán hij behandelen via inwerking op de darmen.. - Het is : dingen verkondigen als 1 waarheid.. beloftes doen over eczeemgenezing binnen 2 weken - dáár heb ik het moeilijk mee PenS.
Reclamebureaus klagen we ook niet aan omdat onze huid niet jonger wordt met het zoveelste smeerseltje.. maar HIER gaat het om onze - nauw aan het hart liggende, meer of minder zien lijdende - hartedieven...dan stijgeren we wat vlugger!
In elk geval fijn voor de paarden die je hebt kunnen genezen...hoe dan ook.
Myriam

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Ik snap er nu meer van Trea. Sorry dat ik vanuit mijn gevoel reageerde met een "ik snap deze advertentie niet". Juist omdat ik je "ken" die reactie, maar juist daarom had ik beter moeten weten.
Ik ben blij voor jou en Amy en de nieuwe bazin, met deze oplossing.

Nou Piet, ik vind het erg als mensen een hond wegdoen maar ook een paard. In veel gevallen snap ik dat ook niet.

Toch denk ik dat een hond meer hangt aan zijn baas, en een paard meest aan zijn kudde. Ik weet zeker dat mijn paard erg gehecht aan mij is, maar als ik 3 weken op vakantie ben geweest verwacht ik altijd een verwelkoming net als de hond die er niet is. Een paard uit zijn vertrouwde kudde halen is wel heel erg moeilijk voor een paard. Maar er zijn veel paarden die helemaal niet een vaste kudde vormen. Er zijn zoveel pensionstallen waar continue wisseling is.

Toch heb ik zelf mijn 1e paard weggedaan omdat onze karakters erg botsten, ik werd bang voor mijn paard en zat in een negatieve spiraal. Ik heb daar heel veel hulp bij ingeroepen, maar na een jaar heb ik besloten hem weg te doen (dat is niet gemakkelijk, want er gaat een heel grot schuldgevoel door je heen). Steeds als ik er alleen voor stond ging het weer mis.

Ik moet zeggen dat de omstandigheden het er toen ook niet gemakkelijker op maakte. Misschien was het in mijn huidige situatie wel gelukt, alhoewel ik beslist geen spijt heb van mijn keuze. Ik was op dat moment te onervaren om een jong paard te hebben. Dit paard heeft een prachtig nieuw adres gekregen, bij iemand waar het super mee klikt en die er alle dingen mee doet die ik met hem niet aandurfde. Door deze keuze heb ik ook weer mijn huidige paard (het betrof een soort ruil). Dit paard gaat nooit weg, ontneem je dit paard van mij dat neem je een stukje uit mijn hart weg .

Ik denk niet dat ieder paard een jaar nodig heeft om te wennen. Je merkt het direct of je paard het ergens fijn vindt of niet. Soms zij dieren beter af door een verhuizing of een nieuwe baas.

Misschien een beetje afgedwaald van jouw topic, uiteindelijk heeft een ieder zijn eigen gedachte hierover en heeft zijn eigen verhaal/uitzonderingen. Ik ben zeker met je eens dat er soms veel te gemakkelijk mee om wordt gegaan. Het grote verschil is dat mensen in dit geval er over blijven treuren, terwijl een dier gewoon probeert verder te leven en zich aanpast aan de nieuwe situatie.

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Trea, in alle eerlijkheid durf ik denken dat het een weloverwogen beslissing is en ik geloof ik je oprechtheid dat je het beste wilt voor Amy. Ik ben het vaak niet eens met je geweest en me geergerd aan bepaalde dingen, maar ik denk het deze keer toch eens met je te zijn.

Als je een paard niet kan bieden wat die nodig heeft... maak dan dat je het wel kan bieden, desnoods ten koste van je eigen leed om jepaard te moeten missen

Ik heb mijn eerste paard ook verkocht. Na 6 maanden. het klikte gewoon niet en zowel ik als paard hadden niets aan elkaar dan stress en zo voort.
Toen er op een dag een klein meisje langskwam veranderde het paard volledig. Ze was ook meteen zot op die fjord en ouders hadden toevallig een grote wei waar paardje terecht zou kunnen. Ik heb toen van mijn hart een steen gemaakt en het deed toen zo pijn maar ik heb de fjord verkocht aan het meisje. Nu nog steeds krijg ik mooie foto's van een gelukkig paard en eigenaartje. het doet me zo goed te weten dat ik een goeie besliss heb genomen destijds.

Ik denk dat als je Amy verkoopt voor haar bestwil en niet omdat het voro jou makkelijker uitkomt of zo, dat niemand je iets kan verwijten.

sterkte

Christel Provaas schreef op maandag 21 januari 2008, 13:09:


He , heel verhaal , en weg!!!blehhh

Leuk om te lezen allemaal!
Dat laatste zouden ze eigenlijk ook met manegepaarden moeten kunnen doen.

Gr Esther

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Dat je nog verantwoording komt afleggen (want zo zie ik het), getuigt van mentale power, Trea. Van mij hadden ze allemaal de pot op gekund met hun veroordelingen en ik had me verder gedistantieerd van dit forum. Ik vind het verbijsterend hoe mensen rücksichtsloos veroordeeld worden om zoiets wezenlijks als je paard te koop zetten. Ook al is het 'slechts' getypte tekst op een openbaar forum, het treft wel degelijk doel.
Nick is vorig jaar afgezeikt om zijn pony, Elzaline juist weer niet, Pien mag ook legaal doorsturen, Trea was dan nu weer de lul... Dat totale gebrek aan nuancering vind ik erg verbazingwekkend. Wat weten wij vanachter ons beeldschermpje nu van andermans beweegredenen, omstandigheden, emoties, die hele wereld die ginds is?

Ik had niet anders verwacht dan dat je een uitstekende plek voor Amy zou vinden. Fijn dat je het gemeld hebt, maar het had wat mij betreft niet eens gehoeven. Snappie?

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 11:50:


Bonma en bonpa ken ik dan weer niet. En ja: meme, pepe, moemoe, vava (ik ken zelfs een mema en pepa) = oma, opa
Hihi, we leren bij

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:


Wat fijn dat je een plek hebt gevonden die past bij Amy!! Ik hoop ook dat het gevoel verscheurd te zijn snel op de achtergrond verdringt. Sterkte!

Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 13:07:


Ik zit hier ook met een brok in mijn keel.
Warme groet, Michiel

Bij van Doorn in Soest kan ik niets vinden over kokosvezelf of kokos-chips, toch?

Wel bij http://www.houthandelvanderheijden.nl/kokos.html?gclid=CPak69yuh5ECFQnpXgodkiQw_Q (kokossnippers), en bij http://www.kokosystems.nl/ (kokosvezel).

Ik las op een ander forum dat men 4 balen kokosvezel in de toplaag van een rijbak had gemengd, en dat men daar heel erg tevreden over was. Het hadden er zelfs maar 3 hoeven te zijn. Kosten per baal 70 euro. Het uitpluizen van die balen was wel een enorm pokkewerk naar het schijnt, men heeft er daar een week over gedaan.

Op de site van kokosystems (vezel) zeggen ze ook nog:
Kokosvezels zijn afkomstig van de bast van de kokosnoot. Het is dus een natuurproduct van de kokosvrucht. De kwaliteit van kokosvezels is te vergelijken met die van tropisch hardhout. Het is taai en stug materiaal, dat niet voor niets al eeuwenlang gebruikt wordt voor bijvoorbeeld scheepstouw en deurmatten. Omdat kokosvezels zeer weinig water opnemen treedt er bij normaal buitengebruik geen vertering op van de vezel. Als het nat is geweest droogt het materiaal weer zeer snel op in de buitenlucht, waardoor een kokosscherm gevrijwaard blijft van schimmel- en mosvorming.

Dat klinkt me goed in de oren, omdat nou juist het gebruik van gewone houtsnippers of boomschors voor zo'n sterk rottingsproces schijnt te zorgen...

Wat ik me wel afvraag: die kokosvezels, zouden dat nou niet van die dotten worden? Waar de paarden dan weer over struikelen, etc. Dat vraag ik me trouwens ook wel af bij andere textielsnippers en bij synthetische vezels die op het oog dezelfde vorm hebben als die kokosvezels...

Tja, der zijn paarden die hun baasjes wel missen en andere dan weer niet, hangt wat van hun karakter af denk ik.
Mijn pony is ook eenkennig, hij heeft nooit gestampt naar iemand, buiten een keer naar mijn vriend toen hij te dicht kwam of hij gaat gewoon tussen mijn vriend en mij staan en eist mijn aandacht op -> jaloezie?? (ik laat dit gedrag wel niet toe hoor). Of als ik hem in de piste losliet die keer en met iemand bleef praten ipv naast hem uit te stappen (zoals ik anders deed): hij wou niet meer komen en had zoiets van 'ja, nu moet je nu ook niet meer afkomen hè' en hij is daar zichtbaar een dag kwaad om geweest. Als ik hem zou wegdoen, dan weet ik zeker dat hij zich in het begin ongelukkig zou voelen.
Maar een ander paardje van mij is dan weer iedereen zijn vriend, ze zou zelfs een dief nog komen begroeten. Zij zal dan weer minder aanpassing nodig hebben.
Ik zal het wel niet te weten komen, want verkopen doe ik ze niet.

Nog even over het volgende: de keuze wanneer je een paard wegdoet is voor iedereen anders. Ik heb meer de mening van Piet, maar dat is persoonlijk. Als iemand een paard verkoopt om een gegronde reden (maar wat is gegrond hé), dan kan ik daar nog inkomen, zeker dat het welzijn van het paard eerst komt ipv de centjes.
Spijtig genoeg zijn er veel mensen die vinden dat een paard moet opbrengen: springt hij niet hoog genoeg, dan zoeken we wel een ander of hij wordt te oud of hij is ziek geweest of hij doet niet direct wat ik vraag, ... Een paard bekijken als een object vind ik dus erg. Niet alle verkopen zijn hetzelfde, bij diegene die het paard als een levend wezen beschouwen valt het meestal nog mee.

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 13:48:


En je hebt ook nog de beetje oneerbiedig klinkende, maar ó zo schattige Moemie en Poepie.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."