| Door Lena, 22-1-2009. | 646 keer bekeken. |
| 't Was een georganiseerde groepsreis, geen paardenvakantie. Maar voor de zekerheid gingen de rijbroeken toch maar mee de koffer in. Je weet immers maar nooit... Op dag 2 hield de bus een koffiestop. Aangezien ik geen koffie lust werd het 'n kokosnoot. 't Was ergens lang de Interamerican, de "snelweg", de grootste weg van 't land. En plots, mijn kokosnoot was nog niet op, zagen we het witste paard dat we ooit in ons leven gezien hebben (foto 1+2). 't Liep er gewoon los en kon als het wilde gewoon de baan op lopen. Niet dat 't daar zin in had. We hadden de indruk dat ze lichtjes kreupel was. Ze had een schuilhokje onder de bomen, gezamenlijk met de kippen. Volgens ons deed ze daar dienst als grasmaaier. Ze was wat schuw naar mensen toe (of misschien alleen naar toeristen), maar na enkele minuten liet ze zich de krabbelingen in haar manenkam welgevallen. Op weg naar onze lodge, tussen een andere lodge/hacienda, moest de bus ineens stoppen. Overstekende dieren. Paarden! Geiten, schapen en koeien waren we al gewoon, maar een kleine kudde paarden hadden we nog nooit op straat gezien. In de verte kwamen er 2 ruiters aangegaloppeerd en begonnen ze bijeen te drijven. Tiens... bitloos... da's al een positief punt. (foto 3) Uiteindelijk aankomst aan onze lodge. Op 't eerste zicht een paardenparadijs. Het hele woongedeelte was netjes omheind met een houten afrastering en rondom... stonden de paardjes. (foto 4) Een omgeving waar onze paarden alleen maar van kunnen dromen. Dit was RUIMTE! Onze reisbegeleider, die intussen wel door had dat we paardenliefhebbers waren, wist ons te vertellen dat het zinloos was om er naar toe te gaan of ze te aaien. Dit was de helft van de volwassen kudde. De andere helft zou in een paddock staan. Ze wisselden elkaar af en werden dus gebruikt om tochtjes te doen met toeristen. Dat kon geregeld worden voor de volgende dag. Zowat de helft van onze groep wilde dat doen, maar door omstandigheden (in de voormiddag een wandeling gedaan van 16 km ipv 6, oeps begeleider had 'n afslag gemist) waren we de enigen die nog wilden gaan. We waren de enige Belgen van de groep en vroegen zich af waar wij de energie vandaan haalden. De uitleg dat zo'n wandeling ontspanning ipv inspanning is werd niet echt begrepen. En dan te bedenken dat we om 5.30u waren opgestaan voor de zonsopgang bij de paarden mee te maken. En uiteraard om eens te zien of je ze echt niet kon benaderen. Tiens: na een kwartiertje geduld blijken ze toch wel benaderbaar, zelfs het veulen. Hebben ze ons iets wijsgemaakt? (foto 5) De paardjes stonden reeds klaar (tja, we waren nu eenmaal veel later gearriveerd dan verwacht), en tot onze verbazing: bitloos en ijzerloos. Niet al te dik, maar ook niet echt mager. En prachtig verzorgde hoeven: geen brokkeltje, scheur en nette kwartierboogjes (helaas geen foto). De hoofdstellen van touw leken me wel hard te zijn. Na enkele korte instructies waren we klaar (met één hand zijn we niet gewoon). 't Was 10 minuten wennen, maar toen zat ik op mijn gemak. En naarmate de tocht vorderde groeide mijn respect voor die paardjes. Het was bijna niet anders dan ROTSEN en KEIEN! Ik reed in het begin vooraan met lange teugel en het paardje huppelde tussen de stene door naar boven. ONGELOOFELIJK! Daar kunnen we met onze paarden voorlopig alleen maar van dromen. Op een bepaald ogenblik ging de begeleider vooraan en vertrok ineens in volle galop ('t kan zijn dat hij dat ook gezegd had, maar ons Spaans is abominabel). Onze paardjes er achter. Bergop. Boven was een plateau en onze mond viel open. Een van de mooiste uitzichten in ons leven! 360° rondom alleen natuur (foto 6), en heeeeel in de verte kon je de oceaan zien. We waren sprakeloos. En dat verbeterde niet toen ineens langs de andere kant een kudde 2 à 3 jarigen ook het plateau kwam opgewandeld, lichtelijk nieuwsgierig naar ons. (foto 7) We wisten niet hoe we het hadden. Ze worden geboren op het terrein en groeien er op. Hoeftraining met hoofdletter dus... Wij kwamen compleet ontspannen terug in de lodge aan. En toen was het kerstavond. Eén van onze volgende haltes was het stadje Arenal. Ook daar was mogelijkheid tot paardrijden. Volgens de reisleider zou het één van de beste plaatsen zijn. Doen dus. Onze verwachtingen waren hoog gespannen. Kon het nog beter? Blijkbaar niet dus. We werden er afgezet en waren blijkbaar niet de enigen. We waren met ongeveer 25, met 3 volwassen begeleiders en eentje van ongeveer 5 jaar. Magere paarden, met ijzers, afgeschoren manen. De meesten wel bitloos, maar dit leek in de verste verte niet op enkele dagen ervoor. Het was ook een mooie tocht: door velden en wegen naar een waterval, waar de paarden een uurtje op de "horseparking" (foto 8) moesten, en weer terug. Wij kregen een paard met bit. Omdat we ervaring hadden?! grr. En ze hadden geen bit nodig. We hebben onze teugels nauwelijks nodig gehad, ze reageerden op zit. (Raar niet? Als je bedenkt dat ze meestal door onervaren toeristen bereden worden.) Dik gebuisd dus. 's Avonds onze reisleider op de hoogte gebracht, en deze zou het in zijn verslag opnemen. Hij stond echt wel open voor onze commentaar. Lang leve onze "ervaring"? Laatste halte voor het naar huis gaan. Het stadje, Cahuita (Jamaicaanse stijl). Aan zee. In mijn reisgids gelezen dat er wel wat malafide touroperators waren. Volgens het hotel was er echt wel een goed adres om te rijden. Ik twijfelde sterk... De vorige ervaring zat nog in mijn hoofd... En ik ben aan onze Belgische kust ook eens gaan rijden, en dat was op zijn zachtst gezegd ook niet je van het. Mijn echtgenoot en onze kameraad hebben op dat gebied minder gewetensbezwaren. Dus oké. We werden opgepikt door een Zwitserse. En we reden samen met 2 Amerikaanse meisjes, waarvan eentje vond dat ze toch al wel wat ervaring had (ze reed toch 3x/jaar). Paardjes waren op 't eerste zicht oké, bitloos maar wel vooraan ijzers. Nadat de 2 ontsnapten (die wilden blijkbaar mee en glipten door het hek) terug gedreven waren (en dit niet echt zachtaardig vond ik) vertrokken we. Rustig op 't gemak door de straatjes... tot er geen meer waren. Ik zat nog niet helemaal onstpannen. Dan het strand op. De begeleider en onze 2 Amerikaanse mederuiters hadden blijkbaar snel door dat het met onze ervaring ook niet zo slecht gesteld was. Op een bepaald ogenblik zei de begeleider tegen ons 3 "go" en hij hij stak zijn arm vooruit. We keken wat onzeker blijkbaar, maar hij benadrukte nog eens "GO". Mijn echtgenoot en kameraad keken zowat of ze de lotto hadden gewonnen. Ik zei hen: "Doe maar, ik kom wel rustig na." (Ik ben echt geen held, hoor). Het was prachtig om hen te zien vertrekken en lopen. Ik in een rustige galop erachteraan. Eerst eens kijken of ik kan terugrijden. Yep. Dan iets sneller. Lukt het terugrijden nu ook? Yep. Ik had 'm blijkbaar door: hand naar voor = sneller, hand naar achter = trager. En echt diep in het zadel zitten werkte ook goed. Intussen stonden echtgenoot en kameraad mij op te wachten. Wat rondstappen en draven, in en uit het water... tot de begeleider en Amerikaansen kwamen aangehobbeld. Aangezien er de vorige maand zeer ernstige orkanen waren geweest, was een heel deel van het strand onbereidbaar. Alles lag vol omgevallen bomen en wrakhout. Dan dus een tijdje het bos in. Ooit aapjes geobserveerd vanop de rug van een paard? Een heel aparte belevenis. Daar in het bos wisten we ineens ook waarom de begeleider een machete bijhad. Om de weg hier en daar vrij te maken. Na een tijdje kwamen we terug op het strand en het woord was weer "go". Echtgenoot en kameraad bekeken me en ik zei "oké". Dit was ongeloofelijk. Een echte rengalop. Op een godverlaten strand. (foto 9) Door het water, op het zand. Dan terug naar een gewone galop, want er was een boom waar we niet rond konden. En de paardjes sprongen er netjes over (en ik was zelfs netjes mee!). En dan terug in rengalop. Op een bepaald ogenblik begon ik me af te vragen of zo'n paard wel weet tot hoe ver hij kan gaan, want de beentjes gingen toch wel heel snel. Nog een tijdje op en af gedraafd. Niet te veel in het water, want ik werd er zeeziek van (echt waar!). Nadat de groep weer compleet was draaiden we terug richting bos, werden de paarden aan een takje gemaakt tussen het groen zodat ze wat te knabbelen hadden en wandelden we een eindje verder. Daar was een kreek. En mooi dat het daar was! Na zowat 20 min was het tijd om terug te keren. Hetzelfde parcours. 't Was Genieten. Het laatste deel met ons 3 in een rustig galopje, wuivend naar die enkele Costaricanen die er af en toe toch waren. Bijna aan de weg aangekomen kwam er ineens een paard zonder ruiter volle galop aangerend. Blijkbaar was het ervaren Amerikaanse meisje er af gevallen. We hebben het paard bij ons genomen en terug hun richting uit. Even later kwam de begeleider aangestormd. Ze mankeerde niets, was er gewoon afgegleden. Hij terug met dat paard, maar ze wilde er blijkbaar niet meer op. Met het andere meisje rustig terug naar de stal gestapt, terwijl de begeleider een telefoon ging zoeken om een taxi te sturen naar het begin van 't strand. Maar zij moest echt nog wel een heel eind te voet... We hebben haar niet meer teruggezien... En de pint achteraf op een reggaeterrasje... Die smaakte. By the way: het paardje waar ik op zat heette "niebe". En dat betekent "sneeuw" in 't Spaans... En er lang zo'n 12cm toen we thuiskwamen... Toeval bestaat??? Lena |
|
foto 1 |
foto 2 |
foto 3 |
foto 4 |
Foto 5 |
|
foto 6 |
foto 7 |
foto 8 |
foto 9 |
Losse reacties: