| Door Monique Meijer, 12-7-2012. | 930 keer bekeken. |
| Eigenlijk wilde ik Liltje zelf bekappen, maar door mijn knieblessure kan ik dat helaas niet meer. Op aanraden van iemand met wie ik ook de bekapcursus bij Frans en Ilona gedaan heb, heb ik toegestemd Liltje te laten bekappen door een hoefsmid in de buurt. Volgens haar bekapt hij op dezelfde manier zoals wij geleerd hebben bij Frans en Ilona. Haar paarden lopen na zijn bezoeken beter dan ooit. Ik vond de hoefsmid een rare snuiter, maar hij werkte vlot en Liltje werkte goed mee, zo te zien deed hij geen rare dingen en dat is het belangrijkste. Toen hij klaar was pakte ik een hoef op en vroeg wat hij precies gedaan had en waarom. Tot mijn verbazing was hij ronduit boos dat ik dat deed: een onnozele vrouw die hoetschie koetschie koediekoe doet met haar vette harige tinker met smakvoeten waagde het aan zijn kennis te twijfelen! Ik wilde gewoon weten waarom en wat de volgende keer de bedoeling was. Hij vertelde me dat ik geluk had dat hij langs kon komen, hij had nog nooit een paard met zulke slechte hoeven gezien. Nog even en ik had haar naar de slacht kunnen brengen. Haar voetassen waren gebroken, de hielen moesten de volgende keer veel hoger, want de pezen waren te slap en de volgende keer zou hij nog veel meer van de teen afraspen want die was veel te lang. Ook die dikke hoefwand was niet goed, die zou hij dan ook veel dunner raspen. Over 4 weken zou hij weer komen. En ik mocht niet meer met haar over de weg, dat moest ik me goed in de oren knopen, want dat was zo slecht voor haar hoeven. Hij was dan niet verantwoordelijk voor een hoefzweer. Volgende keer? Dacht het niet. De volgende dag bleek Liltje knakkende gewrichten te hebben en gevoelig te lopen op de weg. Ik kwam er achter toen ik haar op het weiland naast ons wilde zetten. Even een paar meter over onze oprit bleek een probleem te zijn voor een paard die normaal stenen verpulverd. Ik heb haar een paar dagen op het weiland gelaten, daarna was de gevoeligheid praktisch over en gewrichten knakten niet meer. Maar Liltje bleef nog een aantal weken uit zichzelf de berm kiezen, opvallend bij een paard wat het liefst midden op de weg draaft. Gelukkig heb ik nu Fred Emmerig bereid gevonden Liltje regelmatig te bekappen. Hij is in het verleden al eens bij Liltje geweest en zijn manier van omgaan met Liltje en de manier waarop hij bekapt bevalt erg goed. Ik heb hem toen niet regelmatig laten komen omdat ik niet op zijn route lag. Nu schijnt dat beter te passen. Liltje draaft in ieder geval weer als vanouds midden op de weg. |
|
|
|
|
|
Losse reacties: